Manzarayı seyrediyor Kevok. '' Allahım! '' diyor, '' Bu doğadaki tuhaflığın mantığı ne? Şu doğaya bak,hem korkutucu hem de bu denli çekici, bu denli güzel...An geliyor canavarlaşıyor, her şeyi yutuyor,an geliyor bir anne oluyor, her şeyi şefkatle kucaklıyor. Demekki Newroz'u burada karşılamak vardı kısmette. Nasıl da yeni renklerini kuşanmış doğa, nasıl da dirilmiş böyle..Her şeyi önüne almış sürükleyen bu nehir, aylarca bekledikten sonra bütün görkemiyle yeryüzüne çıkan bu çiçekler, yeşeren çimen ,gür otlar...Hepsinin üstüne bu bin bir dilden bin bir türkü söyleyerek ötüşen kuşlar...Her şey sonsuz bir özgürlük içinde ''

İncecik, kıl gibi ince bir sızı Kevok'un yüreğinden çıkıp beynini deliyor. '' Rênas ''diyor Kevok fısıldar gibi hafif bir ninni söyler gibi. ''Rênas... Rênas.'' Rênas'ın gözleri kapalı, yüzüne kan bulaşmamış, ağzı gözü toz içinde, derin bir uykuda sanki. Yüzü sapasağlam uyumuş gibi, bir düş görmüş gibi, öyle sakin öyle huzurlu, öyle masum yatıyor.

Toprağa düşecekler,Baz bunu biliyor,toprağa düşerken doğa türkülerini söylemeye devam edecek. Bu türküler kefenleri olacak, onları sarıp sarmalayacak.

Evet mirim... En büyük delilik, sevda ve aşkttır. Ancak öyle bir delilik ki onsuz da olmaz.

Dağlar, vatanının dağları; yerle gök arasındaki köprü, sevginin, düşün, aşk hayallerinin köprüsü. Onun dağları, yaralı yüreklerin ilacı, susamış, kuru boğazların suyu, açların ve çaresizlerin ekmeği, her şeyin pınarı, duruluğun, temizliğin, huzurun ve gerçeğin kaynağı. Dağları, evet, başı sonu olmayan derelerin, ırmakların pınarı, toprağın ve dünyanın bereketi, suların ve kokuların bereketi, tayr û tayurun, arı kuşlarının, bulbullerin stranı, aslanların, kaplanların, ayıların, kurtların korunağı, kartalların,
şahinlerin, atmacaların yuvası. Dağlar Ülkesi'nin dağları;
yüzlerce, binlerce yıldan beri yaşlı, dünün ve günün şahlanışlanyla genç, ölümsüz, sınır boylarında başı dik, asi, isyancı makamı, dengbêjlerin ağzında deyiş, şairlerin dizelerinde sözcük... Bu dağlar, bu yalçın, güzel dağlar... Umut yurduna dönen, umudun kendisi olan dağlar.

Biliyorsun, cezaevleri toplumsal
üniversitelerdir. İnsan isterse cezaevinde
kendini geliştirebilir. Bizleri
üniversitelerden aldılar, getirip cezaevine
koyular. Neden? Dünyayla, aynı şekilde
üniversiteyle ilişkimizin kesilmesini istediler tabii. Bizi cezaevinin yalıtılmışlığı
içinde dondurmak istediler. Ama zorbalar
cezaevlerinin de üniversite olduğunu
anlayamazlar.

Biliyorsun, cezaevleri toplumsal
üniversitelerdir. İnsan isterse cezaevinde
kendini geliştirebilir. Bizleri
üniversitelerden aldılar, getirip cezaevine
koyular. Neden? Dünyayla, aynı şekilde
üniversiteyle ilişkimizin kesilmesini istediler tabii. Bizi cezaevinin yalıtılmışlığı
içinde dondurmak istediler. Ama zorbalar
cezaevlerinin de üniversite olduğunu
anlayamazlar.

"İnsanın dünya üzerinde "yalnız" kaldığı anlar vardır... böylesi anlarda, içini dökebileceği tek varlık bazen sadece yolu oraya düşmüş bir böcektir. Yalnızlığın ve dışlanmışlığın acısı, sıradan bir böcek de olsa bir dinleyici bulduğunda hafifler mi? "

Ve bu bay Kürt yok diyordu. Kürt yok!
Güneş yok dermiş gibi, ay yok, yıldız yok dermiş gibi... Bir halk nasıl inkar ediliyordu!

Peki ya onlar? Bizim gibi olmadıkları için kendimizden kabul etmediklerimiz? Kimi yerde bizden olmasını arzuladıklarımız, kimi yerde çeşitli biçimlerde asimile etmek istediklerimiz, kimi yerde de etnik temizlik zor ve şiddetle "biz" haline getirmeye çalıştıklarımız? Ya onların "biz"i?