" İnsan kalbinde ne taşıyorsa, dünyaya bakınca da onu görür... "

"Gerçeğin tatmin edemediği her ihtiyaç çaresiz inanç doğurur..."

İnsan soyu tek bir kalıptan çıkmadır.Çoğu,yaşayabilmek için günlerinin büyük bir bölümünü çalışarak geçirirler ve özgürlük olarak arta kalan zaman onları o kadar kaygılandırır ki,ondan kurtulmak için denemedik bir şey bırakmazlar.Ey insanın alın yazısı!

İnsan yaşamının yalnızca bir düş olduğunu başkaları da daha önce düşünmüştür;bu duygu benim de peşimi bırakmıyor.

Sana severek itiraflarda bulunuyorum;çünkü en mutlu insanların kim olduğu sorusuna senin vereceğin yanıtın,tıpkı çocuklar gibi günü gününe yaşayanlar,oyuncak bebeklerini hep beraberinde taşıyıp onlara yeni giysiler giydirenler,annelerinin şekerli çöreği kilitlediği çekmecenin etrafında dolanıp ellerine geçirmek istediklerini ağızlarına tıkıştırarak yedikten sonra "Daha yok mu!"diye bağıranlar olacaktır.

Bizim en mutlu olduğumuz anlar,Tanrı'nın bizi sevimli bir deliliğin içine sürüklediği anlardır ve biz de çocuklara aynı biçimde davranmalıyız.

İçi saman dolu bu kuklalardan beni kurtar!

Kendimizi yitirdiğimiz zaman,herşeyi yitirmiş sayılırız işte.

Şimdi kalkıp gitsen buralardan ayrılsan. Ne kadar zaman hissedecekler bu boşluğu?

gönüllerde en çok izler bıraktığını sandığın yerde bile kalplerden silinir ve izleri kaybolur. hem de ne çabuk!