- İnsan hep övülen yarı Tanrı mıdır ? İhtiyaçları için kullandığı güçleri hiç mi bitmez ? Ve eğer sevinçler içinde savrulsa ya da acılar içinde gömülse,her ikisi içinde yine de direnmeyecek mi,bir dilsiz gibi,soğuk bilincinin tekrar getirdiği yerde sonsuzluk hisleri içinde kaybolmayı özlemeyecek mi ? Sayfa / 111

"Ah siz akıllı insanlar! dedim gülümseyerek. Tutku! Sarhoşluk! Delilik! Empati kurmadan, orada öyle rahat rahat oturun, alkoliği eleştirin, aklını kaçırmıştan nefret edin, bir rahip gibi yanından geçip gidin ve sizi onlardan biri yapmadığı için Ferisi gibi Tanrıya şükredin."

"Bir de yüreğimden ziyade zekamı ve yeteneklerimi takdir ediyor, oysa o benim tek gurur vesilem, her şeyin, her yeteneğin, her mutluluğun, her acının tek başına kaynağı. Benim bildiklerimi herkes bilebilir - bana özgü olansa yalnızca yüreğim."

Bu insanoğlu denen varlık , birbirinden pek farksız bir şey. Bir çoğu, zamanın büyük bir kısmını sadece yaşamak için harcıyor ve kalan bir parçacık öxgürlükten de öylesine korkuyor ki ondan kurtulmak için elinden geleni yapıyor.

İçime kapanıp bir dünya buluyorum.

Kural yalnızca kısıtlar

Dostlarına, onlara sevinçlerini bırakmak, paylaşarak mutluluklarını çoğaltmak dışında birşey yapamazsın.

İnsan tabiatının sınırları var, sevinç, üzünç, acıları bir ölçüye kadar kaldırabilir ve bu aşılırsa biter.

Dünyada insana sevgiden daha gerekli bir şeyin olmadığı kesin.

Kalbim mutluluk içinde olsa bile, karşımda soğukluk ve cansız duran bir kimseyi mutlu edemiyorum.