Ve hiç kuşkusuz inkılap anında hoşgörüyü en fazla hak eden eylem, aşk olacaktı.

Victor Hugo'nun söylediği gibi: ''Zamanı gelmiş fikirden daha güçlü hiçbir şey yoktur.''

Fakat bu fikrin başarıya ulaşması için elbette bedel ödenmesi, cesaret gösterilmesi, can alınıp can verilmesi gerekiyordu. Evet, tıpkı insanın doğumu gibi yeni dönemin ebesi olan inkılap da kansız olmazdı.

Yeryüzünde beni anlayacak tek kişi vardı, o da sendin. Çünkü en çok sana acı çektirmiştim, en çok seni hayal kırıklığına uğratmış, mutluluğunu elinden almış, ruhunu incitmiştim. Evet, kendimle birlikte senin de hayatını mahvetmiştim.

İnsanın en zayıf anı, kendini en güçlü hissettiği andır.

''Kendimizi savunabilmemiz lazım evladım, öyle bir çağda yaşıyoruz ki, korkarım asker olmasan bile harp etmek mecburiyetinde kalabilirsin.''

Kaldırımlara taşmış kahvehane masalarında domino oynayan ihtiyarlar vardı. Yunanca küfrediyordu biri, İspanyolca şarkı söylüyordu öteki, Türkçe pazarlık yapıyordu bir başkası. ''Paris'te bunları göremeyiz.''diyordum. ''Burası bir imparatorluk. Burası dillerin, dinlerin, ırkların bahçesi...''

İnsan, tarihin rüzgârı karşısında, okyanusa düşmüş bir ceviz kabuğu gibidir.

''Hayatın en güzel bencilliğidir aşk.''

''Ölümle yüzleşmek, ölmeyi düşünmekten daha iyidir.''