Edebiyatın içine sinmiş gerçek yaşamın yüzü...

Demek ki sadece seçimlerimiz değil, rastlantılar da belirliyormuş insanın hayatını?

İnsan, tarihinin rüzgari karşısında, okyanusa düşmüş bir ceviz kabuğu gibidir. Ne kadar şuurlu davranmaya çalışırsa çalışsın, kaderi dalgaların insafına kalmıştır.

İnsanın en zayıf anı, kendini en güçlü hissettiği andır.

Ölüm kötüyü aklamaz Ali komiser. Kötüyü aklayacak tek şey iyiliktir

''Ölüm, şehirlerimizi kaybetmekle başlar...''

Devletin derinlikleri, toprağın derinliklerinden daha karanlıktır...

Sahi nedir vatan? Bir toprak parçası mı, uçsuz bucaksız denizler, derin göller, yalçın dağlar, verimli ovalar, yemyeşil ormanlar, kalabalık şehirler, tenha köyler mi? Hayır, bütün bunların ötesinde bir anlam taşır vatan. Ne sadece toprak parçası, ne su havzaları, ne ağaç silsilesi... Annemizin şefkati, babamızın saçlarına düşen ak, ilk aşkımız, doğan çocuğumuz, dedelerimizin mezarlarıdır vatan... Vatanı olmayan bir insanın hayatı da olmaz.

Ölmeyi göze aldım ama onursuzca olmasın istiyorum bu iş.

''Ne efsunkâr imişsin âh ey didâr-ı hürriyet Esir-i aşkın olduk, gerçi kurtulduk esaretten...'' Namık Kemal