Gelenekti; yenenler, yenilenlere her türlü fenalığı yapma hakkına sahipti.

Herkesin bildiği, kendine bile yararı olmayan, o mıymıntı tarihçiydim...

Yaşasın pısırıkların dayanışması...

Yine Konstantinopolis'in başka bir önemli kişisi, eskinin devlet adamı, yeni keşiş Gennadius, bugün Zeyrek Camii dediğimiz, o zamanların Pantokrator Kilisesi'ndeki hücresinin kapısına astığı bir yazıda Latinlere duyduğu nefreti şöyle dile getiriyordu: Ey yurttaşlar, ne yaptığınızı bilin. Çünkü Tanrı biliyor. Kendinizi sadece gelmesi mukadder olan kötülüğe mahkum etmekle kalmıyor, aynı zamanda babalarınızın size emanet ettiği imanınızı da yitiriyorsunuz. Tanrı'ya karşı yapılan saygısızlığa razı oluyorsunuz. Yazık, yargı günü geldiğinde yazık olacak sizlere...

"...Üstad Necip Fazıl şöyle der: 'İnsanın kazandığı paradan değil, paranın kazandığı insandan korkulur.'"

İktidar kanla beslenen bir organizmadır.

Kibri tanrısallık sanıyordu, hırsı mutluluk, başarıyı ölümsüzlük.

O zamanlar aksini düşünsem de şimdi anlıyorum ki, kader karşısında hep acze düşermiş insan.

Ve hiç kuşkusuz devrim sırasında hoşgörüyü en fazla hak eden eylem, aşk olacaktı.

Kalbin attığı sürece vücut iyileşebilir. Oysa ruhun bir kez darbe aldı mı, o yara dikiş tutmuyor.