"Ölülerden zarar gelmez insana. Kötülük canlıdan gelir."

"Hiç bilmediği bir gezegene düşmüş bir insan gibi çaresiz, tek başına...."

''Osmanlı İmparatorluğu döneminde yabancı elçilerin, önemli kişilerin atıldığı bir zindan, sadrazamların idam edildiği uğursuz bir kale.''

Yüzünü göremediğimiz sunucu evrenimizin bir patlama sonucu oluştuğunu anlatıyordu. Bu patlamayla oluşan evren aynı zamanda genişlemeye de başlamıştı. Ama bu genişleme bir gün son bulacak ve evren yeniden toparlanacaktı. Bunun anlamı şudyu: Şimdilik evrende akıllı yaşamı yaratmış, tek yıldız olduğu bilinen dünyamız eninde sonunda boku yiyecek, belki de evreni yaratan o patlamadan önceki haline geri dönecekti. Durum böyleyken, yaşamı o kadar da ciddiye almanın, koşturmanın, yırtınmanın, çabalamanın bir anlamı var mıydı? Ne demişti Hayyam: "Tasını şarapla doldur, gözlerin toprakla dolmadan." Sunucu, düşüncelerimden habersiz, evrenin yeniden toparlanmaya başlamasının milyarlarca yıl alabileceğini söylüyordu. İnsanoğlu ya da başka gezegenlerdeki canlılar gerekli teknolojiyi bulurlarsa bu geri çekilmeye rağmen uygarlıklarını sürdürebilirlerdi. Gülmeye başladım. Öteki gezegenlerde durumu bilmiyordum, ama bizde teknolojik gelişme böyle sürerse güneşin sönmesine, evrenin büzülmesine gerek kalmadan insanoğlu, yaşamı da dünyayı da çok önceden halledecekti.

"Çelik gibi iradesi olan bir ulusu, kimse tarihten silip atamaz."

Mantığın bittiği yerde kaos kaçınılmazdır.

Nakış nakış öfkeyle dokulu, hırçın ama kırık dökük ; bakmayın ana avrat küfrettiğine o gözyaşları içinde bir çocuk.

son sığınak düşlerimiz.

mermer suratların ıssızlığında Kalakaldık bir başımıza Alnımızın çatında buz dağları Şaşkınlığımız tarihin duraksaması kadar kısa sürdü Sıcacık gülümsedik yeniden Tavşan kanı çaylarımızdan birer yudum alıp Başladık buzları soluğumuzla arştmeye

Devletin derinlikleri, toprağın derinliklerinden daha karanlıktır.