"Vietnam çok uzun yıllar öncesinde kalmıştı ama orada yarım düzine kadar otopsi görmüştüm doktorlar buna "çadır gösterisi otopsileri"diyorlardı ve Cisco ile Pancho'nun ne yapmak üzere olduklarını biliyordum."

"Geniş tutma halkaları olan makasın uçları uzun ve keskindi, çok keskindi. Yine de kullanmak için büyük bir güç gerektiriyordu."

"Biraz müziğe ne dersin?" diye sordu doktor. "Marty Stuart var... Tony Bennett..." Pete umutsuzluk dolu bir ses çıkardı. Zorlukla duydum ve önce doktorun nesöylediğini anlamadım... muhtemelen merhamet ifadesi içeriyordu. "Pekâlâ," dedi kadın gülerek. "Rolling Stones da var." "Sahi mi?"

"Elbette. Göründüğüm kadar eski kafalı değilimdir, Peter." "Öyle demek istemedim..." Sesi telaşlıydı. Beni dinleyin! Başımın içinde haykırdım. Donuk gözlerim parlak ışığa bakmaya devam ediyordu. Gevezelik etmeyi bırakın ve beni dinleyin!"

"Boğazımdan daha çok hava geçtiğini hissettim ve bana her ne olmuşsa, geçmekte olduğu fikrine kapıldım..."

"Belki gerçekten geçiyordu ama çok kısa bir süre sonra benim için iyileşmek diye bir şey söz konusu olmayacaktı. Var olan tüm enerjimi, sesimi onlara duyurma çabasına odaklamıştım ve bu kez beni duyacaklardı, biliyordum."

"Stones dinleyeceğiz o halde," dedi doktor. "Yoksa ilk perikardiyel kesiminin şerefine bir koşu gidip bir Michael Bolton CD'si almamı mı isterdin?" "Hayır, lütfen!" dedi Pete umutsuzca ve ikisi birden güldüler.

"Sesi tekrar çıkarabilmiştim ve bu kez daha yüksekti. Umduğum kadar değildi ama öncekilere nazaran daha güçlüydü. Yeterince yüksek olmalıydı. Beni duyacaklardı, duymaları şarttı."

"Tam tüm gücümü toplayıp sesi hızla katılaşan bir sıvı gibi burnumdan çıkarmaya başlamıştım ki oda gürültülü bir gitar melodisiyle doldu ve Mick Jagger'ın sesi kulaklarımda çınladı."

"Başımın içinde bir çığlık attım ama hiçbir acı duymuyordum. Polo tişörtüm iki parça halinde yanlara düştü. Pete'in hâlâ hayatta olduğunu bilmediği hastasının üzerinde ilk perikardiyelini yaptığında ikiye ayrılacak kaburgalarım gibi ayrıldı."