İnsan bir şey bekliyordu, sabahtan akşama kadar bekliyordu ve hiçbir şey olmuyordu. İnsan tekrar tekrar bekliyordu. Hiçbir şey olmuyordu. İnsan bekliyor, bekliyor, bekliyordu, düşünüyor, düşünüyordu, şakakları ağrımaya başlayana kadar düşünüyordu. Hiçbir şey olmuyordu. İnsan yalnız kalıyordu. Yalnız. Yalnız.

İnsan birine yalan söylüyorsa, başkasına da söyler.

"İnsanın sahip olduğu ne varsa emanettir yalnızca ve mutluluk süresi döner bir tekerlek üstündeymişcesine akar gider."

"Daima kaba kuvvetin galip geldiği adaletsiz ve gaddar bir dünyada adil kişi, bulunduğu yerden kopup Tanrı'ya yönelmekten başka ne yapabilirdi ki?"

"Çünkü ancak inanmaktan vazgeçmeyerek dünyanın üstesinden gelebiliriz."

"Duyular için alev neyse ruh için Kitap odur."

Tesadüfi başarı ve kolay becerilerle ateşlenebilen tek şey hırstır fakat hiçbir şey kalbi, yenilmez kaderin üstünlüğüyle savaşan insanoğlunun yenilgisi kadar görkemli bir şekilde körükleyemez. Bu, bütün trajedilerin en büyüğüdür; bir oyun yazarı ara sıra bir trajedi yazabilir fakat hayat bu tür oyunları binlercez kez yaratır.

Kendimizi dünyanın insafına bırakmak tam bir çılgınlık olurdu.

İnsanoğlunun, hatta en zekilerinin bile, kendi başarılarıyla gurur duymamaları, başarılarını sadece çok daha düşük değerlere sahip şeylerle başkalarını etkilemek, hayranlık kazanmak ve saygı duyulmak için kullanmaları hayatın bir kanunu haline geldi.

Yapılanın bir fedakârlık olduğunu anladıktan sonra, fedakârlığın hiçbir anlamı kalmaz.