Birilerinin dediği gibi; biz kadınlar kulağımızla severiz, nasıl ki siz erkekler gözünüzle seviyorsanız...

Yüzeysel hüzünler, yüzeysel aşklar uzun ömürlüdür. Büyük aşklar, büyük acılarsa; kendi büyüklüklerine kurban olurlar...

-Bütün yolların sonu aynı yere çıkar, sevgili Gladys.
+Peki neresidir orası?
-Hayal kırıklığı...

İnsanların adaletli bir Tanrıya ettiği dua , "Günahlarımızı affet." değil de ; "Hatalarımız için bizi cezalandır." olmalıydı...

Bu dünyanın yükü öyle ağırdır ki tek bir insan taşıyamaz, dünyanın derdi de öyle büyüktür ki tek bir yüreğe sığmaz.

İtaatsizlik, tarih okumuş herkesin bileceği gibi, insanın doğasından gelen bir erdemidir.

Bahsettiğim şairlerin sahip olduğu gibi, hayal gücüne dayanarak elde edilmiş bireysellikten değil tam tersine, insanoğlunun doğasında bulunan ve uyandırılmayı bekleyen gerçek bireysellikten bahsediyorum. Özel mülkiyetin tanınması, insanla onun sahip oldukları birbirine karıştırarak bireyselliği ciddi anlamda zedelemiş ve gelişimini engellemiştir. Bireyselliğin tamamen yanlış bir yöne sapmasına neden olmuştur. Amacı olan gelişme değil, kazanca odaklanmıştır. Öyle ki insan önemli olanın var olmak değil, sahip olmak olduğunu düşünmüştür. İnsanoğlunun gerçek mükemmelliği, neye sahip olduğunda değil ne olduğunda saklıdır.

insanın düşünceden çok acıya karşı sempati duyması çok daha kolaydır.

Bencillik, her zaman aynı tiplerin ortaya çıkaracağı kesin bir tek tiplilik hedefler.

toplumun sevmediği tek şey yeniliktir.