Yıkıp yakıp yerine "Batılı, modern" bir apartman dikmek de unutmanın bir yoludur.

Manzara resminin asil konusunun manzaranın kendisi kadar uyandırdığı duygu olduğunu hatırlayalım.

O zaman, kibritimi bir daha yakmadan gerisin geriye şehrin ışıklarına dönerken, felaket anlarında ölümü karşılamanın en mutlu yolunun bu olduğunu düşünerek uzak bir sevgiliye acıyla sesleneceğim: Canım, sevgilim, kederlim, felaketler zamanı gelip çattı, gel bana, nerede olursan ol gel, ister sigara dumanıyla dolu bir yazıhanede, ister çamaşır kokan bir evin soğanlı mutfağında, ister dağınık mavi bir yatak odasında, nerede olursan ol, vakit tamam, gel bana; yaklaşan korkunç felaketi unutmak için perdeleri çekili yarı karanlık bir odanın sessizliğinde bütün gücümüzle birbirimize sarılarak ölümü beklemenin zamanı geldi artık.

Sonu mutlu biten bütün aşk hikayeleri,birkaç cümleden fazlasını hak etmez zaten!

Burada, oradan uzakta hayatımı saçma sapan şeylerle boşu boşuna tüketiyordum.

Bana yalan söylemeni isterdim aslında.Çünkü insan ancak kaybetmekten çok korktuğu bir şey için yalan söyler

Hayatımın en mutlu anıymış bilmiyordum.

kelimeler duygularıma yetişemiyor ve yetersiz kalıyordu.

kelimeler duygularıma yetişemiyor ve yetersiz kalıyordu.

Onun için aşk,bir insanin uğruna bütün hayatını verebileceği,her şeyi göze alabileceği bir şeydi,evet.Ama hayatta da bir kere olurdu ancak