Her gerçek her zihinde yeni bir gerçekliğe bürünür. Kimse kimsenin hikayesini anlatamaz.Herkes herkesin hikayesini yeniden yazar.Anılar izafi. Tıpkı zaman gibi. Biz nasıl yaşarsak anılarımızda öyle oluşur. Tüm huylarımız bulaşır anılara. Tüm hayallerimiz ve beklentilerimiz. Kinimiz biçimlendirme onları. Öfkemiz kabartır. Kendimize guvensizliğimiz yontur sonra. Kötücül güvensizligimiz yontur sonra. Kötücül ne varsa bünyemizde, hafızamıza sirayet eder. O yüzden kimse kimsenin, gerçek hikayesini anlatamaz. Herkes herkese yeniden,yeniden,yeniden gerçekler yazar.

Cevapsız kalan soru aslında cevabı işaret eder.

Gerçek şimdi kurtlanmş bir kuş ölüsü.Kurtları yine kuşlar yiyor. Gerçek dönüşüyor.Kuşlardan kurtlara;kurtlardan yine kuşlara.

Biliyor, dünya istese onları asla karşılaştırmayacak kadar büyük. Ve zaman istese bu karşılaşmayı milyarlarca kara deliğinden birine çöp gibi atıp,yutup ,yok edecek kadar geniş. Çok geniş.

Herkesi anlarsınız. Anlamak affetmektir. Siz anlayıp affedersiniz ,onlar anlamadıkları için hep kinlenirler. Affınıza bile kinlendirir birilerini.Düşmanı çok bir derviş olursunuz. Dervisliginiz diken olur düşmanı kanatı durur.

Hiçbir şeyi sonsuza kadar saklayamazsınız. Saklamak ancak bir süre gerçeği hapsedebilir. Saklamanında bir başı ve sonu vardır.

içlerine açılan kapıların arkasına saklanmış kadınların, delirerek bedenlerinden dışarı açtıkları pencerelerden bakacağım. o pencerelerden tekrar ve tekrar ve tekrar kendimi aşağı atacağım.

Bana ait tek odanın penceresi hep karanlığa bakar. O yüzden geçmişimi de göremem geleceğimi de. Zifiri bir hayatın içinde hem kalabalık, hem yalnızlık.

Kim bu kadın? Bir yerden gözüm ısırıyor onu ama nereden. Bu koku ne peki? Çaya benziyor ama sanki üstünde çaydan öte ölüme dair tuhaf bir buhar tütüyor.

Kader, insanın kendi hayatına hiçbir zaman gerçekten sahip olamayacağının açık tehdididir.