Bilincinin bütün yüzeyini ?ki bilinç bir yüzeydir? herhangi bir büyük buyruktan uzak tutmalı insan. Büyük sözlerden, büyük davranışlardan bile sakınmalı! Hepsi de içgüdünün kendini çok erken "bilmesinden" doğacak tehlikeler.

Zerdüşt şimdi dağa tırmanırken, yolda, gençliğinden beri yalnız başına yaptığı nice gezileri, kaç dağa, kaç sırta, kaç doruğa tırmandığını düşünüyordu.
. . . .

Ah, tırmanmam gerek en sarp yoluma!
Ah, en yalnız gezime başladım!
Ama benim yaradılışımda olan biri böyle bir saatten kaçınmaz. Kendisine şöyle diyen saatten: ancak şimdi yürüyorsun büyüklüğüne giden yolu! Doruk ve uçurum, ?bunlar artık birleştiler!
. . . .

Büyüklüğüne giden yolu yürüyorsun: arkanda artık yol kalmaması, en büyük yürekliliğin olmalıdır senin!
. . . .

Hiçbir merdivenin olmasa bile, kendi başının üstüne tırmanmayı öğrenmelisin: başka türlü nasıl tırmanırsın yukarılara?
Kendi başının üstünde, kendi yüreğinden öteye! Sende en yumuşak olan, en sert olmalı artık.
. . . .

Çok şey görmek için, kendinden uzağa bakmayı öğrenmek zorunludur: ?bu sertlik dağlara tırmanan her kişiye gerektir.
. . . .

Yukarılara, ta yukarılara, yıldızlarını bile altına alıncaya dek!
Evet, kendimi ve yıldızlarımı bile altımda görmek: doruğum diye buna derim ben; son doruk olarak bu kaldı bana!
Zerdüşt dağa tırmanırken kendi kendine böyle diyor, yüreğini sert özdeyişlerle avutuyordu: çünkü yüreği şimdiye dek böylesine yaralanmamıştı.
. . . .

Yazgımı tanıyorum, dedi sonunda, üzgün üzgün. Peki! Hazırım. İşte başladı son yalnızlığım.
. . . .

En yüce dağımın önünde duruyorum ben ve en uzun gezimin önünde: bunun için, şimdiye dek en çok yükseldiğimden daha fazla derinlere inmeliyim önce: En çok yükseldiğimden daha fazla, derinlerine inmeliyim acının, onun ta en karanlık seline! Böyle ister benim yazgım. Peki! Hazırım.
. . . .

Ah, Zerdüşt, seni tutkun deli, seni güvenle taşan seni! Ama sen böylesindir öteden beri: korkunç olan her şeye güvenle yaklaşırsın.
Okşamak istersin her canavarı. Bir sıcak soluk, pençenin üstüne örtülecek biraz yumuşak bir şey: ?hemen hazırsındır onu sevmeye, baştan çıkarmaya.
En yalnız kişinin tehlikesi sevgidir, her şeye sevgi, yeter ki canlı olsun!
. . . .

Yalnız gezerdim; o yanlış yollarda gönlüm neye acıkırdı geceleyin? Dağlara tırmanırdım; kimdi, sen değilsen, aradığım dağbaşlarında?
Bütün gezmelerim, dağlara tırmanışım: gereksinmeydi yalnız, çıkmaza giren kişinin çıkar yoluydu: ?uçmak isterdi bütün istemim yalnız, uçmak sana!
. . . .

Kimsesizlik başka şey, yalnızlık başka şey: bunu öğrendin artık! İnsanlar arasında hep yaban ve garip kalacağını da.

Pek çok asker görüyorum, pek çok savaşçı görebilsem keşke!

Siz barışı, yeni savaşların aracı olarak sevmelisiniz; ve kısa barışı, uzunundan daha sevmelisiniz."

Gereğinden arta insan doğuyor, gereksizler için yaratılmıştı devlet!
Hele bakın devlet nasıl ayartıyor bu gereksizleri! Nasıl yutuyor, çiğniyor da çiğniyor onları!

Yalnızlığına kaç dostum! Seni büyük adamların gürültüsünden sersemlemiş, küçüklerin iğneleriyle de delik deşik olmuş görüyorum."

İnsanlar arasında yaşamak güçtür, susmak çok güçtür de ondan.

Sahiden, kirli bir ırmaktır insan. Kirli bir ırmağı içine alıp da bozulmadan kalmak için, zaten bir deniz olmak gerekir. Bakın, Üst insanı öğretiyorum size: işte bu denizdir o, büyük aşağılamanız batıp gidebilir içinde.

Devlet diyorum, herkesin, iyilerin ve kötülerin zehir içtiği o yere: devlet, herkesin, iyilerin ve kötülerin kendini kaybettiği yer: devlet herkesin yavaş yavaş intihar etmesine - "yaşam" adı verilen yer.

yükseliş istediğiniz zaman siz yukarı bakarsınız, ben aşağı bakarım. çünkü ben yükselmişim