Ondan bahsetmek de tuhaf geliyordu, bahsetmemek de.

İstiyorsan çat bana; senin sitemin gül, azarın yasemin. Kız bana, kabul, ama ne olur sev. Hep sev. Sonsuza dek...

Bir erkeğin yürüyüşünün onun hakkında çok şey söylediğine inanırdı - kusurları, zekası, cesareti adımlarından okunurdu. İleri doğru hamle eder gibi yürürdü o hep, gelip geçenleri tartarcasına omuzları dik ve çenesi havada.

Hep beraber uçurumdan aşağı bakıyoruz. Bu bozuk düzenin düşüşüne tanıklık edeceğiz. Sistemi sorgulamasınlar diye uyuşturuluyordu gençler. Uyuşturucu trafiğinin tamamı karanlık odakların elindeydi. Bütün ideolojiler -sosyalizm, nihilizm, feminizm, anarşizm, çevrecilik -gençleri sersemletmek ve edilgenleştirmek için uydurulmuş nafile icatlardı. Sahte "izm" ler kitlelerin uyku ilaçlarıydı.

İnsan kendisini sevmeyen birini seneler sonra bile özlediğini farkettiğinde, onu hakikaten seven kişinin karşısında beter bir suçluluk duyuyor.

Nedendir açılıvermemiz birdenbire hiç tanımadığımız bir insana? Nedendir dile getirmemiz daha evvel kimselere söylemediklerimizi, başkasına değil de, tek ona? Kalbimizi gümüş tepsi içinde ikram edercesine bir yabancıya göstermemize sebep nedir?

"Çünkü zanaatında ustalaşmak isteyen, yaptıklarını geride bırakmayı bilmeli. Eserinden ziyadesiyle memnun olursan öğrenmeyi kesersin. "Ben artık oldum" dersin. Oracıkta kalır yerinde sayarsın. En iyisi her seferinde en iyisi yeniden işe koyulmak, sil baştan."

"Halbuki kırgın olduğumuz her kim varsa, o da en az bizim kadar yaralı...Bunu bir anlayabilsek keşke."

"Okuyarak da gezmek mümkün, her kitabı başlı başına bir serüven addederek. Bir başka yüzyıla, bir başka mekana, bir başka hayata uzanan bir yolculuk. Aynanın bir de öbür tarafı var; çünkü dünyayı da okumak mümkün; her insanı, her hayatı bir kitap belleyerek okumak ve seyahat etmek aslında o kadar iç içe ki..."

"Ben seni beklentisiz seviyorum. Hiçbir şey ummadan, talepte bulunmadan,hayal bile kurmadan. Kendi içimde taşıdığım sessiz sedasız bir sır bu. Ben belki de senden çok bu sırrı seviyorum."