Bu durumda ben de başladım ilaçları saksılara gömmeye. Cipralexleri küpeçiçeğine verdim. Sabah akşam aç karnına bir adet. Gün aşırı Xanaxladım petunyayı. Haftada birkaç kez de Prozac attım afrikamenekşesinin toprağına. Bir aya kalmadan küpeçiçeğinin rengi metalik maviye döndü, petunyanın yaprakları uyuştu. Afrikamenekşesinin huyları değişti. Bir keyifli çiçek oldu çıktı. Ne desem gülüyor. Sabah akşam kahkahalar ata ata. Bende bir değişiklik olmadı. Aynı bunalım Aynı depresyon.

"Çünkü ne kadar girift olursa olsun her dehlizin bir çıkışı var...ummadığın kadar yakında bir yerde seni bekleyen... Oraya doğru yürümek tek yapman gereken..."

Göç ve göçebelik, değişim ve değişkenlik bu hayatın elifbasıdır. Öyleyse biz kadınlar ne bir yastıkta kocamak zorundayız ne gökten düşecek elmaları beklemek.

Her bir karesi geometrik açıdan uyumlu bir tabloya nasıl olduysa düşüvermiş yabancı bir unsur gibi hissediyorum kendimi. Ressamın eli kayınca yanlışlıkla ekleyiverdiği bir fırça darbesiyim.

Bu şehrin sokaklarında çekinmeden sigara içebilen, etraflarına dumandan bir dokunulmazlık kalkanı kurabilen tüm kadınlara olduğu gibi onlara da hayranlıkla gülümsüyorum, elde değil.

"İçimde bir minyatür harem var. Birbirine laf anlatamayan, çelme takan, pusu kuran, fal bakan, name yazan, darılan birtakım dişi yaratıklar. Parmak kadarlar, minicik minicik. Boyları 10-12 cm, kiloları 300-400 g civarında. Akşamları içimden çıktıklarında gölgeleri vurur odamın duvarına. Olurlar kocaman... Kimi zaman ışınlanarak, kimi zaman bana yapışarak bir yerden bir yere gidebilirler. Ekseriya içimde ikamet ederler. Her birinin köşesi ayrı. Kimselere açamıyorum bu sırrı. Deli diye tıkarlar yoksa en yakın tımarhaneye."

Öylesine takılmış kalmış ki eskilere, ilgisi teması kalmamış ne şimdi ile ne gelecekle. Zamanı kuyruğundan tutayım derken, An'ı kaybetmiş hepten. Bozuk plak gibi takılmış kalmış bir çentikte, yapışmış aynı nakaratın aynı dizesine, döne döne.

İstihareye yatınca Kuran dedi ki: "Allah kimseye taşıyabileceğinden ağır yük vermez. And olsun!" Doktorum dedi ki: "Bırak bu hurafeleri. Çok sık rastladığımız bir durum bu. Postnatal depresyon diyoruz biz buna tıp dilinde...Bir kutu ilaç vereceğim sana.Günde iki adet Cipralex ile başlayalım. İşe yaramazsa artıracağız dozunu adım adım."

Demem o ki en nihayetinde kendi içinle ve dışınla helalleşmen, kâinattaki her bir katreyle vuslata ermen, Hak ile ve gene Hak yolunda bütünleşmen gerek.

İnsanın sevdası karakterinin yansımasıdır.