Göremeyeceğim bir şey satın almak istemem,uzanıp dokunamayacağım bir şeye sahip olmak istemem.

Hepimiz öleceğiz, hepimiz, ne sirk! Bunu bilmek birbirimizi daha çok sevmek için yeterli bir neden olmalı, ama değil.

Karyolama oturup kendime bir içki koydum.Kapımı açık bırakmıştım.Şehrin gürültüsüyle beraber ay ışığı sızıyordu odama:müzik dolapları, otomobiller, küfürler, köpek havlamaları, radyolar... Hep beraberdik.Aynı bok çukurunun içindeydik hepimiz.Kaçış yoktu.Zamanı geldiğinde sifonumuz çekilecekti.

Kelebeklerin ve arıların arzuladığı bir çiçek olmak varken, sinekleri cezbeden bir bok parçasıydım.

Charles Bukowski, Ekmek Arası (Sf.118)

Suçların en büyüğü,en acımasızı, yoksulun yoksulu soymasıdır kanımca

Sevgili çocuğum, sana, sadece serçenin sana yapmış olduğunu yaptım; genç olmanın moda olduğu bir devirde yaşlıyım; gülmenin moda olduğu bir devirde ağlıyorum,
seni sevmenin daha az cesaret istediği bir devirde senden nefret ediyorum.

ve direksiyonu kavrayıp
tüm sevgileri yitirmişcesine,
yarışırsın onlarla
plaja kadar
puronu ve çeliğini savurup,
gülerek,
onları okyanusa götürmek istersin
son denizkızına,
yosun ve köpekbalığına, neşeli balinaya,
bedenin, saatin ve dehşetin sonuna,
ve nihayet onlar dururlar
ve sen
okyanusuna doğru devam edersin,
puron yakar dudaklarını
bir zamanlar aşkın yaktığı gibi.

hiçbir şeye sahip olmamanın
sönmüş kirecinde,
çöle gidiyordum
ilk defa
şarkı söyledim.

sen de bir gün boşuna ölmelisin
benim
boşuna yaşadığım gibi.

ölmek için hep yeterince
erkendir ve daima fazla geç