İnsanlara her zamankinden daha az tahammül edebilir bir ruh hali taşıdığımdan pek dışarı çıkmıyordum.

"Yok yavrum, bir şey yok. Üzülme sen," diye inledi burnunu çeke çeke. Galiba gerçekten bunu söylediğinde ortada herhangi bir sorun bulunmadığına inanabilecek kadar beyinsiz olduğumu düşünüyordu ve galiba "delirme sen," demeye dili varmamıştı.

Acının tesellisi acıdır.

"Bana anlattığın şu masal vardı ya," dedim yanına eğilerek. Parmaklarımı belli belirsiz saçlarına ve yanaklarına değdirdim. "O masalın sonunu eksik biliyorsun. Aynanın kırıkları gözüne kaçan insanlar ağlayarak kendilerini kurtarabilirler. Gözyaşlarlarıyla birlikte aynanın kırıkları da akıp gider çünkü. Ama o kırıklar bazılarının yüreklerine saplanmıştır. Böyleleri ne kadar gözyaşı dökerse döksün bir işe yaramaz; onlar her zaman lanetli kalacaktır."

Çünkü duygularımızı canlı kılmanın yegane yolu devinmektir. Durağanlık dimağ gücü verirken insanı hissizleştirir.

"Herhangi bir hatıra. Beklenmedik bir anda saldırıyor ve öldürüp gidiyor."

Hiçbir şey, hiçbir zaman daha iyiye gitmezdi. Sadece insan için daha rafine sarhoşluk yöntemleri geliştirmek mümkün olabilirdi.

Akli çatlaklarımızı hislerle sıvadığımızı biliyordum.

İnsan yüreği bir sarkaç gibidir işte. İstediği noktaya ulaştığı anda tüm hızıyla tam tersi tarafa kaymaya başlar...

'Sevenler birbirlerine yara izlerini gösterirler. ilk önce bunu yaparlar. Sana ruhumu açmadan önce bil ki incinebilirim demek için. Çünkü en çok sevdiklerin yaralar seni.'