''Hayatı anlıyorum,'' dedim, ''Sadece kabullenemiyorum.''

Maç başlar başlamaz yemiştik golü. Hiç mühim değildi ama. İşte nihayet benim de hayattan bir beklentim vardı. İyi bir orta bekliyordum hayattan. Şöyle gelişine vurabileceğim, kavisli bir orta...

Kimse bir yalan olduğu fikrine inanmak istemez. Ama öyledirler. Her insan bir yalandır..

Tarih tereddütten ibarettir.

Aklımdan o kadar karanlık, o kadar kötü şeyler geçti ki, bir noktada nasıl olup da böyle kötü biri haline gelebildiğimin muhasebesini yaparken buldum kendimi. Netice itibariyle insanın kötü birine dönüştüğü anın, artık kötü birine dönüştüğünü kabullendiği an olduğuna kanaat getirdim.

Hakikat, ölümü aydınlatırken hayatı gölgeler.

Gölgesini kaybeden insan, gölgenin kendisine dönüşür.

Biriyle böyle uzun uzun karşılıklı sessizce oturup bundan rahatsızlık duymamak dostluğun bir göstergesi olsa gerek.

"Birisini düşlerinize kattığınız anda o kişi farkında olmasa bile ruhunun derinliklerinde bunu anında hisseder ve sizinle birlikte o düşü örmeye başlar. Yani olup bitenlerde benimkiler kadar sizin düşlerinizin de önemli bir rolü vardı. Hem kim bilir, belki farkında bile olmadan siz de bir dünya yaratmışsınızdır."

"Öncelikle şunu bilmlisiniz ki, düşleriniz ancak ve ancak onlara inanacak kadar güçlüyseniz gerçektir. Birçok insan için hayalle düş arasındaki farkı yaratan da budur zaten. Bu ayrımı aşmış kimseler olduğundan eminim, onlar hayallerine de tüm yürekleriyle inanabilirler."