Öğle yemeğine gitmek için bürodan ayrılmadan önce ellerimi yıkadım. Öğle üzeri, bu anı pek severim. Akşamları ise daha az keyif duyarım, çünkü lavaboda kullanılan döner havlu artık iyice ıslanmış olur. Bütün gün herkes onu kullanmıştır.

Kendi kendime, neyse, bu pazar da geçti, annem gömüldü, işe yeniden başlayacağım, sonuçta değişmiş hiçbir şey yok, diye düşündüm.

O zaman şunu anladım ki, bir tek gün dışarıda yaşamış olan bir kimse, hiç zahmetsiz yüz sene hapiste kalabilir. Canının sıkılmaması için yeter derecede anıya sahip olmuştur artık. Bir bakıma, faydalı bir şeydir bu.

İşte o anda karşımda sıra sıra birtakım çehreler gördüm. Hepsi bana bakıyorlardı:Jüri üyeleri olduklarını anladım. Fakat onların her birini öbüründen neyin ayırt ettiğini söyleyemeyeceğim. T

İşte o anda karşımda sıra sıra birtakım çehreler gördüm. Hepsi bana bakıyorlardı: Jüri üyeleri olduklarını anladım. Fakat onların her birini öbüründen neyin ayırt ettiğini söyleyemeyeceğim. Tek gözlemim şu oldu: Ben tramvaydaki bir sıranın önündeydim, bütün bu kim oldukları belirsiz yolcularsa gülünç taraflarını bulmak için yeni geleni gözleriyle didik didik etmekteydiler.

İnsanlar gösterdiğiniz nedenlere, içtenliğinize ve acılarınızın ağırlığına ancak siz öldüğünüzde inanırlar. Hayatta olduğunuz sürece durumunuz kuşkuludur. Kuşkulu olmaktan çıkmak için düpedüz var olmaktan çıkmak gerekir.

"Pepe, adam gibi dur azıcık, ciddi ol." Niye olacaktım ki, daha çok vaktim vardı. Hepsi çocuk derlerdi bana. Haklıydılar.

İnsan madem ki ölecektir, bunun nasıl ve nerede olacağının önemi yoktur.

"Erkekler ve kadınlar aşk edimi denen şeyde çabucak birbirlerini yutarlar ya da iki kişilik uzun bir alışkanlık geliştirirler. Bu uçlar arasında çoğunlukla bir orta nokta yoktur."

"Endişeli bir yüreğin en büyük arzusu, sevdiği kişiye sonsuza dek sahip olmak ya da ayrılık zamanı gelip çattığında, bu varlığın ancak buluşma günü gelince son bulacak düşsüz bir uykuya dalmasını sağlayabilmektir."