Bu işler daima böyledir. En çok hataya düşenler, kendilerinden kudretlerinin üstünde şeyler isteyenler, kendilerini olduğu gibi kabul etmeyenlerdir. Pascal, büyük adamdan bahsederken asla iki uçta birden bulunmaz, bu iki ucun ortasını da doldurur, der.

Vatan meselesi çıkınca insanoğlu değişiyor. Galata'yı tutanlar kimlerdir, bilir misin? Polis, sabıkalılar, külhanbeyleri, falan. Evet polisle sabıkalı el ele verdi. Garip değil mi?Ama adı üstünde Milli Mücadele bu! Bu ateşte sabıka filan kalmaz, hepsi temizlenir.

O gece erkek ruhunun garip bir tarafını daha öğrendim. Sevdiğimiz kadının sevdiği ve bize tercih ettiği erkeğin ihaneti hepimizi mustarip ediyordu.

Bütün hayat üstüme yığılmış gibiydi. Hayat, insanındı. Fakat insan, Ya Rabbim insan ne kadar zayıftı. Kime dokunmak istesem, kuru bir dal gibi elimde kalıyordu.

Biz önce kelimeleri öğreniriz; sonra yaşadıkça teker teker manalarını...

Saatin kendisi mekan, yürüyüşü zaman, ayarı insandır. Bu da gösterir ki, zaman ve mekan, insanla mevcuttur.

Ne şarka, ne garba, ne falana, feşmekana bağlıyım; bize bağlıyım. Hayata, yani ölmeyen bir şeye bağlıyım...

"Ona (Molla Bey'e) göre esas olan, zaman dediğimiz şeyi insan ruhunun benimsemesi, bir meyve ısırır gibi, kendi izlerini ona kuvvetle geçirmesiydi.."

Cahilsin; okur, öğrenirsin. Gerisin; ilerlersin. Adam yok; yetiştirirsin, günün birinde meydana çıkıverir. Paran yok ; kazanırsın. Her şeyin bir çaresi vardır. Fakat insan bozuldu mu, bunun çaresi yoktur...

Istırap insanoğlu için gündelik ekmek, ölümse sadece bir kederdi, ikisinden de kaçınılamazdı. Asıl dava, derin bir şekilde yaşamak ve kendi kendisini gerçekleştirmek, ölümlü hayata şahsi bir çeşni vermekti...