Bazı gece saatlerinde niçin taşlarla, kuşlarla, bahçedeki otlarla konuşmadığını hayretle düşünürdü...

Hayatında Nuran da vardı ve o mevcut olduğu için öbürleri, hayat madalyasının öbür yüzünü dolduran bütün karışık çehreler silinmişti.

Bu tebessüm onun teninde, kanında, uzviyetinin her tarafında açan bahçelerdi.

Ona göre Nuran, hayatın kaynağı, bütün gerçeklerin annesiydi. Onun için sevgilisine en fazla doyduğu zamanlarda bile yine ona aç görünür, düşüncesi ondan bir lahza ayrılmaz, ona gömüldükçe tamamlığına ererdi.

Bir ihtiras ne kadar masum olursa olsun yine tehlikeli bir şeydir.
sf. 23

insan insana, insanlara hangi derdini anlatabilir? yıldızlar birbiriyle konuşabilir, insan insanla konuşamaz.

insan talihi bu idi. hiç kimse yıldız olarak kalamıyordu. muhakkak hayalimizdeki yerinden inecek, herkese benzeyecekti

hayat benim için iki eli cebinde uydurulan bir masaldı.

""Saatin kendisi mekan, yürüyüşü zaman, ayarı insandır... Bu da gösterir ki, zaman ve mekan, insanla mevcuttur!" Dergah Yayınları 17. Baskı 33. Sayfa"

"Gerek bu dedikodular, gerekse sofaya verdiği o iç kapatıcı manzara yüzünden ben bu saatin düşmanı olmuştum.Halbuki güzel saatti.Kendi halinde, hiç kimsenin işine karışmadan, kervanını kaybetmiş bir mekkare gibi başıboş, dalgın bir yürüyüşü vardı.Hangi takvimle hareket eder, hangi senenin peşinde koşar, neleri beklemek için birdenbire günlerce durur, sonra ağır, tok, etrafı dolduran sesiyle hangi gizli ve mühim va'kayı birdenbire ilan ederdi?Bunu hiç bilmezdik.Çünkü bu bağımsız saat ne ayar, ne ıslah ve tamir kabul ederdi.O başını almış giden, insanlardan tecerrüt halinde yaşayan hususi bir zamandı.Bazen durup dururken üst üste çalmağa başlardı.Sonra aylarca yalnız rakkasının gidiş gelişiyle kalırdı. Annem onun bu ihtiyari hallerini hiç iyiye yormazdı.Ona göre bu saat evliya idi yahut da onu iyi saatte olsunlar çapmıştı.Bilhassa İbrahim Bey'in vefat ettiği gece,belki de hemen hemen aynı sularda, haftalardır işlemeyen saatin birden en derin sesiyle vurmaya başlamasından sonra bu korku hepimizin içine yerleşti.Annem o günden sonra ayaklı saatimizden hep Mübarek diye bahsetti.Bütün dindarlığına rağmen daha beşeri düşünen babam ise ona Menhus adını koymuştu. Menhus veya Mübarek bu saat çocukluğumun bir tarafını zaptedmiş gibidir. Dergah Yayınları 17. Baskı 28/29. Sayfalar."