,,Nasıl da öfkeyle bakıyordu yardımcım onlara.Neden?Neden olacak,bu bahtsızları kendisine benzettiği için.Daha doğrusu bu kaybetmiş topluluk,ona kendisini hatırlattığı için.Kimsesizliğini,terk edilmişliğini,bir çocuk yuvasında büyümüşlüğünü...O yüzden nefret ediyordu,hiç tanımadığı bu insanlardan.''

"Kendine haksızlık etme, insanlar o kadar korkunç ki senin merakın, onların vahşetinin yanında çok masum kalır."

,,Azrail'e koz vermek istemiyorsan,sevdiklerinin sayısını az tutacaksın bu dünyada.''

Ne para ne kadın, bence ahlakın baş düşmanı iktidardır. Ahlaktan yoksun bir iktidar makamı, ya hırsız yapar insanı ya soysuz. Be yazık ki insanoğlu iktidar denilen o büyük kudretle başa çıkmayı henüz başaramadı, bundan sonra başaracağı da kuşkuludur.

Yaşam bizim dışımızdadır, biz olmasak da akar kendi başına. Bazıları kader diyor bunun adına. Kader; kim bulmuşsa bu açıklamayı, iyi bir iş yapmış. Hakikat olup olmamasının bir anlamı yok, kader bizi rahatlatır, felaketlere göğüs germemizi sağlar, çıldırmaktan alıkoyar. Öyle ya, ilahi güç tarafından yazılmış kutsal bir senaryoya kim karşı çıkabilir ki? Hem karşı çıksa ne olacak? Kaderin değiştirebildiğimiz kısmı çok azdır, çoğunlukla o azgın nehrin ortasında ayakta kalmaya çalışırız. Zor iştir, ama çetin şartlar altında yaşadıkları halde dimdik durmayı başarmış insanlar da vardır.

Cinayet işleyenler, kurbanlarıyla birlikte kendi huzurlarını da öldürürler.

Saklayacak değilim, kaybetmiş insanları, kazananlardan daha yakın bulurum kendime. Onların yaşadıklarında çok daha fazla merhamet vardır, çok daha fazla acı.

Her âşık, sevdiğini kaybetme kaygısını taşır.

Gönül kimi severse güzel odur.

Aşk ulaşamayacağın birini abartarak,onun kafandaki ideal kişi olduğunu sanarak tutkuyla bağlanmaktır.(sayfa:289)