Kimse kimseyi taniyamaz.Tanidigimizi saniriz.Tanidigimiz kadarina inaniriz.Eger gercekten tanisak,birakin aski falan,kimse kimseyle arkadas bile olmaz. (Sf:52)

Aşk,yaşamı;cinayet,ölümü sıradanlıktan kurtarır.

Başkalarına duyulan sevgi,ölenlere duyulan bagı azaltmamalıydı. Buna evet demenin kendimi kandırmak olduğunu biliyordum.Hayat,canlılara öncelik tanırdı.Ölenlerin görüntüleri,sesleri,kokuları,anıları ,izleri agır agır silinir giderdi.Acı galiba ama başka yolu da yoktu.İnsan pek de vefalı bir varlık değildi.Önemli olan ölenleri tümüyle unutmamak,ruhlarından bir parçayı benliğinize katarak,onların gönlünüzde yaşadıgına kendinizi ikna etmekti.

"Olan olmuş," diyorum. "Öldü gitti, arkasından konuşmayalım şimdi." "Niye konuşmayalım? Ölmüş olması onu aklamaz." ""Belki sana kötülüğü dokundu ama..." diyecek oluyorum. "Bana kötülüğü dokunmuş olması önemli değil," diyerek patlıyor. "Asıl kötülüğü edebiyata dokundu. Onu pohpohlayanların yapıtlarını göklere çıkarır, kendine boyun eğmeyenleri yerin dibine sokmaya çalışırdı. Böyle eleştirmenlerin olduğu bir ülkede edebiyat gelişir mi? O bir bezirgandı... Kitap katiliydi." (S. 15-16)

"Hepimiz öleceğiz.Gözlerimizi hayata yumunca yaptığımız kötülükler silinecek mi?İşlenen cinayetler işlenmemiş mi olacak?Zalimlikler yaşanmamış mı sayılacak?Kötüler ölünce alçaklıklarından kurtuluyorsa ,iyi insanların yaptıkları,olumlu güzel şeyler ne olacak?"

"Önemli olan baktığın şey değil,baktığın şeyin sen de neler uyandırdığı."

'İnsanın kazandıgı paradan değil,paranın kazandığı insandan korkulur.' syf.182

İki kardeşi de bir yurda sokuyorum ama Kerim teşekkür yerine kara gözlerini yüzüme dikerek, "Bizi kurtardın ama ya öteki arkadaşlarımız?..." diye soruyor. (S. 76)

Bazı cinayetlerin aydınlatılması polisin çabasına değil, siyasi iktidarın tavrına bağlıdır. Elinizde ne kadar ipucu, ne kadar somut kanıt olursa olsun hiçbir yararı olmaz. Çünkü yukarıdan birileri, bu işin aydınlatılmasını istemiyordur. Bazen doğrudan söyledikleri de olur ama genellikle her adımda önünüze engeller koyarak sizi yolunuzdan saptırmaya çalışırlar. (S.87)

"Bir kadın tarafından böyle sevilmek isterdim," dedi Ali, Rifat'ı Devlet Güvenlik Mahkemesi'ne götürürken. "O zaman kadınlara iyi davranma," dedim. "Nasıl yâni?" diye sordu kaşlarını çatarak. "Onlara önem verme, hatta Rifat gibi kendini kurtarmak için onları harcamaktan çekinme." Şaka yaptığımı sanan Ali inanmamış gözlerle beni süzüyordu. (S. 97)