Evet, ruhun yarası hiçbir zaman tam olarak kapanmıyor. Beden daha çabuk onarıyor kendini. Kalbin attığı sürece vücut iyileşebilir. Oysa ruhun bir kez darbe aldı mı, o yara dikiş tutmuyor. Sonuna kadar kendi kendine kanamayı sürdürüyor. Ama öte yandan, hayat da devam ediyor. Ben yeniden başlayamam sanırdım. Başka bir kadın olmaz, başka birini sevemem sanırdım. Oluyormuş

Çok değişmişsin Patasana. Yüzündeki masumiyet kaybolmuş, gözlerindeki parıltılar gitmiş, ölü bir koyun gibi bakıyorsun yüzüme. İçindeki ateş söndü mü, yoksa beceriksiz bir yontucunun elinden çıkmışa benzeyen bu bembeyaz yüz onları gizliyor mu?
Yaşlanmışsın Patasana. Yüzündeki çizgiler derinleşmeye başlamış, her an gülümsemeye hazır dudakların, sevinç duymaktan utanır olmuş, üzerine ağırlık çökmüş. Tatlı ürkekliğin vakitsiz bir uyuşukluğa dönüşmüş. Yağız bir tay gibi yerinde duramayan bedenin yaşlı bir kaplumbağa gibi yavaşlamış.

"Müzik Tanrı'nın seslenişidir."

"Bu insanlar suçlu filan değil, suçlu arıyorsan bakışlarını derinlere çevirmelisin."

"Tanrıdan rol çalmak... Birini öldürmenin anlamı budur."

İlişki, sadece dünyanın en güzel yerlerini gezmek, görmek değildir. İlişki, sadece güzel bir müziği birlikte dinlemek, enfes Şili şarabının eşliğinde yenilen Fransız soslu bilmem ne bifteği de değildir. İlişki sevgililer gününde çiçek göndermek. doğum günlerimizde birbirimize hediyeler almak, tanışma yıldönümlerinde pahalı publarda buluşmak, ilişki haftada beş kez seks yapmak da değildir. İlişki, iki farklı kişinin bilerek, isteyerek birlikte yeni bir yaşam yaratma arzusudur. Biz işte böyle bir ilişki kurmalıyız.

"Haklısın Evgenia," diyorum. "bu ülke çok acımasız, bu topraklar çok sert, bu toprakların insanları çok hoyrat, bu ülke gerçekten çok acımasız. Ama burası bizim ülkemiz Evgenia, burası bizim toprağımız, bizim vatanımız. Biz burasıyız Evgenia..."

Büyülü bir şey vardı bu kadında. Dünyanın yaşamaya değer bir yer olduğunu hissettiren bir şey...

Aşk , dünyanın en iyi mazeretiydi.

?Kaybetmeye alıştıkça, daha çok özgürleşiyor insan ??