Büyükler, ne idüğü belirsiz ve hain bir takım, oyunlarda çocuklara özgü o korkunç ciddilik yok onlarda, gene de onların da oyunları, giderek ciddileşen oyunları var: Bir oyun içinde başka bir oyun, hangisinin gerçek oyun olduğunu asla anlayamıyor insan...

Belki bir gün gelecek, herkes dingin olacak ve her şeyi anladığımız için pek çok şeyi anlamayacağız artık...

"Sana her gün telefon edebilmek için çıkıyorum yola, çünkü ben senin için ve sen benim için her zaman bir telin öbür ucu, hatta bakırdan iki iletkenli kablo, kıtaların yeraltından ve okyanusların dibinden geçen değişken frekanslı ince bir akımın öbür ucu oldun..."

"Bütün öykülerin vardığı sonuç şudur: İnsan tek bir hayat yaşar, tek bir tane; dokunmuş olduğu ipliklerin seçilemediği keçeleşmiş battaniye misali, hayat tekdüzedir, kendiyle aynıdır."

Var olup olmadığını henüz bilmeyen kişi olsa olsa bir gençtir...

Zaten savaş dediğin gittikçe daha çok hırpalanan eşyaların elden ele geçmesinden başka nedir ki... ?

Daha dün güneşin alçaldığını gördüğünde, kendi kendisine şöyle soruyordu : " Yarın güneş batarken ne halde olacağım acaba..? Denemeyi başarmış olacak mıyım..? Denemeyi başarmış olacak mıyım.. ? İnsan olduğumu kanıtlamış olacak mıyım..? Toprağın üzerinde yürürken iz bıraktığımı..? "

İnsan yazmakla kendini kurtarır diye bir şey yok. Yazarsın yazarsın bir de bakarsın ki ruhun elden gitmiş bile.. .

Bugün içinde yaşadığımız dünya,başkalarına kıyasla hiç bir değişik özelliği bulunmayan kimselerin,en ufak bireysellikten bile yoksun bırakılmış,giderek önceden saptanmış bir soyut davranışlar toplamına dönüşmüş kişilerin dünyası. Günümüzde sorun artık insanın benliğin bir bölümünü yitirmesi değil,tümünu yitirmesi,hepten yokolmasıdır...

Görünüşün bu denli aldatıcı olabileceğini hiç aklından geçirmemişti...