Aslında okuma bir bireysel dil işidir. Okuma; anlamları bulmak, onlara bir ad vermek demektir; ancak, adlandırılmış bu anlamlar diğer adlara taşınırlar; adlar birbirini çağırır, kümelenir ve onların kümelenmesi yeni bir adı takip eder...

"Hiçbir dil yoktur ki aldatmasın..."

"Resim yapmayı bilseydim sadece cansız nesnelerin biçimlerini incelerdim," dedim; kaldı ki nesnelerin kımıltısız mutsuzluğunda kendi ruh halimi bulmak konusunda doğal bir eğilimim olduğunu hissediyorum...

Başlayan, ama bitmeyen öyküler dünyasında yaşıyoruz...

Hangi liman büyük bir kütüphaneden daha güvenli bir biçimde açar sana kollarını..?

"Yansımayı görmemin,düşünmemin, içinde yüzmemin nedeni, öbür uçta, ışınlarını gönderen güneşin olması.Var olanın yalnızca kaynağı önemli: Gözlerimin, ancak bu günbatımında olduğu gibi, gücü azaltılmış bir biçimine dayanabileceği bir şey bu. Gerisi, ben de içinde, yansımalar arasında bir yansıma..."

"Eğer zaman tükenecekse, anı anına anlatılabilir bu diye düşünüyor Palomar ve her an, anlatılınca, öylesine genleşiyor ki, sonu görülmez oluyor." Yaşamının her anını anlatmaya koyulmaya ve hepsini anlatmadıkça da ölü olmayı düşünmemeye karar veriyor. O anda, ölüyor...

Sessizliğin, sözün söyleyebileceğinden biraz daha fazla bir şey içermesini umuyor hep. Ama, ya gerçekten de söz, var olan her şeyin yöneldiği varış noktası ise..? Ya da zamanın başlangıcından bu yana, var olan her şey söz olmuşsa..?

Görünüşte bir başka sessizliğe eşit bir sessizlik, yüzlerce değişik niyeti dile getirebilir; bir ıslığı bile susarak ya da ıslık çalarak karşılıklı konuşmak hep elde; sorun birbirini anlamada...

Ortak noktamız, her birimize, yalnızca onun olsun diye verilen şey olmasın...