"Güneybatı'da hiçbir şey yapamazsın," dedi sürücü, "yalnızca içinden geçip gidersin."

Ey doğu ışığı, parla ki
Uyuyanlar uyansın!
Vaad yerine gelsin,
Karanlık aydınlansın.

Anarres'te, okulda öğrendiği Urras buydu. Atalarının kaçıp açlığı, çölü ve sonsuz sürgünü yeğledikleri dünya buydu. Odo'nun düşüncesini oluşturan ve onu söze döktüğü için sekiz kez hapse atan dünya buydu. Kendi toplumundaki ideallerinin kökenindeki insan acısı -yeşerdikleri toprak- buydu.

Devlet güçten başka bir para tanımaz: Üstelik parayı da kendisi basar.

..güçlü olan haklı oluyordu; güç, onun aygıtı şiddet ve en büyük müttefiki, görmezden gelen göz.

Anarres'te hiçbir şey güzel değildir, yalnız yüzler güzeldir. Diğer yüzler, erkek ve kadın yüzleri. Bizim onlardan başka bir şeyimiz yok, birbirimizden başka bir şeyimiz yok. Burada siz mücevherleri görüyorsunuz, orada gözleri görürsünüz. Gözlerde görkemi, insan ruhunun görkemini görürsünüz. Çünkü bizim erkeklerimiz ve kadınlarımız özgürdür, hiçbir şeye sahip olmadıkları için özgürdürler. Siz sahipler ise sahiplisiniz. Hepiniz hapistesiniz. Herkes yalnız, tek başına, sahip olduğu yığınla birlikte. Hapiste yaşıyor, hapiste ölüyorsunuz. Gözlerinizde görebildiğim sadece bu- duvar, duvar!

Bizim aradığımız yanıt değil, soruyu nasıl soracağımız...

Birbirini öldüren ülke adları değil, insanlar. Askerler neden gidiyor? Bir insan neden gidip yabancıları öldürür.

Birbirine zarar vermekle güç kazanılamaz. Yalnızca zayıflık kazanılabilir.

İnsanlar genellikle birbirlerine çok yakından dikkatle bakmazlar, eğer anneyle çocuk, doktorla hasta ya da iki sevgili değillerse.