Bir insan olabilmek, bu apayrı bir olgu. Şans, cesaret, istek
gerektiren bir olgu. Özellikle dünyada başka hiç kimse
yokmuş gibi yalnız kalabilme cesaretini getektiren. Ve yapmak
istediğini düşünmek yalnızca. İnsanlar umursamazsa
korkmamak. Yıllar yılı beklemek, ölmek gerek. Ve sen öldükten
sonra, şansın varsa, o zaman bir şey olabiliyorsun.

Ve yaşam yalnız rüzgâr, yalnız gökyüzü, yalnız
yapraklar ve yalnız hiç değil mi?

Bir şeyin değişmesinden ve hiçbir şeyin değişmemesinden korkuyorum.

Ceset, kokuşmuş ettir. Güzel, ya peynir ne? Sütün cesedi.

"Sordukları zaman, bana ne iş yaptığımı, evli olup olmadığımı, kocamın ne iş yaptığını, ana babamın ne olduklarını sordukları zaman, ne gibi koşullarda yaşadığımı, yanıtlarımı nasıl memnunlukla onayladıklarını yüzlerinde okuyorum ve hepsine haykırmak istiyorum. onayladığınız yanıtlar yalnız bir yüzey, benim gerçeğimle bağdaşmayan bir yüzey. Ne düzenli bir iş, ne iyi bir konut, ne sizin "medeni durum" dediğiniz durumsuzluk, ne de başarılı bir birey olmak, ya da sayılmak benim gerçeğim değil. Bu kolay olgulara, siz bu düzeni böylesine saptadığınız için ben de eriştim. Hem de hiç bir çaba harcamadan. Belki de hiç istediğim gibi çalışmadan. İstediğiniz düzene ayak uydurmak o denli kolay ki...

Ama insanın gerçek yeteneğini, tüm yaşamını, kanını, aklını, varoluşunu verdiği iç dünyasının olgularının sizler için hiç bir değeri yok ki. Bırakıyorsun insan onları kendisiyle birlikte gömsün. Ama hayır, hiç değilse susarak hepsini yüzünüze haykırmak istiyorum. Sizin düzeninizle, akıl anlayışınızla, namus anlayışınızla, başarı anlayışınızla hiç bağdaşan yönüm yok. Aranızda dolaşmak için iyi giyiniyorum. İyi giyinene iyi yer verdiğiniz için. Aranızda dolaşmak için çalışıyorum. İstediğimi çalışmama izin vermediğiniz için. İçgüdülerimi hiç bir işte uygulamama izin vermediğiniz için. Hiç bir çaba harcamadan bunları yapabiliyorum, bir şey yapıldı sanıyorsunuz.

Yaşamım boyunca içimi kemirttiniz. Evlerinizle. okullarınızla. iş yerlerinizle. özel ya da resmi kuruluşlarınızla içimi kemirttiniz. Ölmek istedim, dirilttiniz. Yazı yazmak istedim, aç kalırsın, dediniz. Aç kalmayı denedim, serum verdiniz. Delirdim, kafama elektrik verdiniz. Hiç aile olunmayacak bir insanla bir araya geldim, gene aile olduk. Ben bütün bunların dışındayım. Şimdi tek konuğu olduğum bu otelden ayrılırken, hangi otobüs ya da tren istasyonuna, hangi havaalanı ya da hangi limana doğru gideceğimi bilmediğim bu sabahta, iyi, başarılı, düzenli bir insandan başka her şey olduğumu duyuyorum."

İntihar düşüncesi peşimi bırakıyor. çoğunluk gibi doğal ölümü bekleyeceğim.

intihar düşüncesi peşimi bırakıyor. çoğunluk gibi doğal ölümü bekleyeceğim.

ama bu çöküşten seni hangi insanlar, hangi kurumlar kurtarabilir? sen istemedikten sonra? sen kendi yaşamını kurtaramadıktan sonra...

Severek mektup yazılan bir insanın bile olması ne büyük bir olay, söylenen her sözcüğün anlaşılmaktan öte, yaşadığını, dahası sözcüklere bile gerek olmadan yaşandığını bilmek, güç gibi yalınç bir olgu değil, var olmak gibi bir şey.

Her şeye hazırım.
Aşka.
Gitmeye.
Kalmaya...