Bazı kadınlar, konuşmadıkları halde çağıldayarak cevap verirler hayata ve zamana. İsa Peygamber'in annesi de böyledir.. Kendisini idamla yargılayanlara karşı "susma orucu" tutar.. Toplumun kadir bilmez vefasızlığına karşı bir gönül koyuş, kelimeleri reddeden bir savunma türüdür onunki.. Bir kadın susuyorsa hayatı konuşturmak üzeredir..

İnsan kadınsa eğer, yüreğinin rüzgarda titreyen bir yaprağa dönüşmesi, an meselesidir. - Sayfa 57

Büyüdükçe, unutmanın büyük bir nimet olduğunu öğreniriz.

Allah'ın seçip üstün kılmasını, sadece soy, sop, aile ve genetik üzerinden daraltarak anlatmazdı Zahter. "Allah tarafından seçilmiş bu kimselerin 'takva'sı yani 'kulluk bilinci' ve verdikleri 'tevhidi' mücadele onları seçilmiş kılıyor" derdi. Zahter'in nazarında "seçilmiş"liğin "sınanmış"lıkla da güçlü bir irtibatı vardı. "Sınamadan seçmezlerdi kimseyi" der, acıyla gülerdi... Hz. Adem, evlatları Kabil ve Habil üzerinden; Hz. Nuh, sözüne uymayan eşi ve oğlu üzerinden; Hz. İbrahim, kendisini taşlayarak kovalayan babası üzerinden; İmran Ailesi, çocuk sahibi olamayışları üzerinden imtihan değiller miydi? - Sayfa 67

Sessiz harfler gibidir bu yüzden çocukların masumiyeti. Harekeleri dünyanın son gününe saklanmış..

Kalbinizi ilk kıran kimdi? Bir andan sonra, her yanınız ağrıyor üzüntüden. Artık fark etmiyor. Ağrı ilkin nerede başlamıştı? İlk sızlayan ellerinizin üstü müydü yoksa şakaklarınızda mı çatlamıştı ilk sızı? Birbirine karışıyor acı. Sonrasında sanki hep kanayan bir yara olarak gidiyorsunuz gittiğiniz gideceğiniz her yere.

Kimseyi çok da rahatsız etmeyerek, hatta buruk bir tebessümle, herkesi alıştırdıktan sonra siz de alışarak aslında acıya, her şeyi iliştirdikten sonra birbirine alçakgönüllülükle, siz de ilişerek biraz. Üzüntüye ve ağrıya.

Hayat, böyle bir şey işte. Kalbinizden girip tüm hücrelerinizi ele geçiren bir sızıdır zaman. Sızıdır sizi zamanın içinde asılı tutan.

Hasret derdi, taşıyamayacağı yükleri bile pamuktan hafif kılar özleyene..

Ertelenmiş bir kavuşma değildi ölüm... Doğumla birlikte doğandı hayata.