Başkalarıyla olan ilişkilerimizin kaçta kaçının duygularımızın sonucu, kaçta kaçınınsa bireyler arasındaki sürekli güç oyunu tarafından belirlenmiş olduğunu hiçbir zaman kesinlikle saptayamayız.

Kadın olmak onun seçmediği bir yazgıydı. Seçmediğimiz bir şeye, kendi erdemimiz ya da başarısızlığımız gözüyle bakamayız.

Onu bu kadar huzursuz kılan şeyin, düşün, şimdiki zamanı silip atması olduğunu düşünüyor. Çünkü içinde yaşadığı zamana öyle sıkı sıkı sarılır ki, karşılığında dünyayı verseler, onu ne geçmişle ne de gelecekle değiştirir.

Dostluk artık, elle tutulabilir kanıtlarla ölçülebilen bir şey değil. Savaş alanında yaralanmış dostu arama ya da kılıcını çekip onu haydutlara karşı koruma fırsatı hiç çıkmıyor. Yaşamlarımızın içinden, büyük tehlikelerle karşı karşıya kalmadan, buna karşın dostlukları da yaşamadan geçip gidiyoruz.

sadece bir tek hayat yaşadığımız için bu hayatı öncekilerle karşılaştıramaz ya da kusurlarımızı gelecekteki hayatlarımızda gideremeyiz;bu nedenle de ne istediğimizi bilemeyiz

Yük ne kadar ağır olursa, yaşamlarımız o kadar yaklaşır yeryüzüne, daha gerçek, daha içten olur..

Aşk bir kadının, dilindeki ilk sözcükle şiirsel belleğimize girmesiyle başlar.

bağırarak sonu çabuklaştırmak mı daha iyidir,uoksa susmak ve böylelikle daha yavaş bir ölümle ölmek mi ?

Belki de sevemememizin nedeni çok sevmek istememiz, yani karşımızdaki kişiden hiçbir istekte bulunmaksızın, ondan, onunla birlikte olmaktan başka bir şey istemeksizin, kendimizi ona verecek yerde, ondan bir şey (aşk) talep etmememizdir.