Aşk fiilini demir parmaklıkların arasından sikişmeye çalışan iki manyak gibi çektiğimizi biliyorum. Karanlıktaki çılgın arayış sırasında bazen adını, neye benzediğini, kim olduğunu unuttuğumu söylemiştim. Doğru. Karanlıkta kendimin ötesine geçtim. Tenin tırabzanından cinselliğin sınırsız boşluğunda kaydım,

Neyin kaça patlayacağından bana ne? Bu dünyaya yaşamaya geldim, hesap yapmaya değil. Orospu çocuklarının yapmanı istedikleri de bu zaten -yaşaman! Bütün hayatını hesap yaparak geçirmeni istiyorlar. Onlara mantıklı geliyor böylesi. Akıllıca. Zekice. Geminin kaptanı ben olsaydım işler o kadar düzgün yürümeyebilirdi, fakat daha neşeli olurdu, Tanrı aşkına! Saçma sapan şeyler için altına sıçmak zorunda kalmazdın. Belki makadam yollar, aerodinamik arabalar, hoparlörler ve milyonlarca küçük aygıt olmadı, belki pencerelerde cam bile olmazdı, belki yerlerde uyumak zorunda kalırdın, belki Fransız mutfağı, İtalyan mutfağı ve Çin mutfağı olmazdı, belki insanlar sabırları tükendiğinde birbirlerini öldürürlerdi ve belki kimse onları durdurmazdı çünkü hapishaneler, yargıçlar, polisler ve kesinlikle milletvekilleri ile parlamento olmazdı çünkü itaat edilecek ya da çiğnenecek yasalar bulunmazdı ve belki bir yerden bir yere gitmek aylar ya da yıllar alırdı, ama vizeye, pasaporta ya da kimliğe ihtiyacın olmazdı çünkü hiçbir yere kayıtlı olmazdın, bir numara taşımazdın ve adını her hafta değiştirmek istesen öyle yapardın çünkü sahip olduğun her şey zaten yanında taşıyabildiklerinden ibaret olurdu. Hem her şey bedavayken neden bir şeye sahip olmak isteyesin ki?