içime sığmayan sevinçle pencerenin önüne gittim ve tozan hayvan pisliklerinin çöp ve idrar kokularının birbirine karıştığı havayı içime çektim istekle 678 kere ve 678 borç makbuzuna 678 iş dilekçesine yazdım: Furuğ Ferruhzad gül, bülbül ve şiir ülkesinde yaşamak bir nimettir hele ki varlığın, yıllar yıllar sonra kabulleniliyorsa

fethettim evet fethettim şimdi bu fethin sevinciyle aynanın önünde, iftiharla, 678 veresiye mumu yakıyorum ve rafa zıplayıp çıkıyorum ve izninizle hayatın yasal faydaları üzerine iki çift kelam etmek istiyorum huzurunuzda hayatımın yüksek binasının ilk kazmasını coşkulu alkışlar eşliğinde

yarından itibaren milli nimetlerle dolu şehrin sokaklarında ve telgraf direklerini akan gölgeleri arasında gezip dolaşabilirim ve gururla umumi helaların duvarına 678 defa ''yazı yazdım eşekler gülsün diye'' yazabilirim yarından itibaren gayretli bir vatansever gibi her çarşamba öğleden sonra toplumun şevk ve heyecanla peşinden gittiği yüce idealden bir hisseyi kalbimde ve beynimde taşıyabilirim o bin riyallik bin hevesperverden buzdolabı, mobilya, perde masrafı ya da 678 doğal oyun karşılığı sayılabilecek hisseyi alıp bir gece 678 vatan evladına bağışlayabilirim (...) yarından itibaren kendimi 678 devre için kadife kaplı bir makamda toplanma ve geleceği garantileme meclisine ya da hamd ü sena meclisine sarsılmaz bir güvenle konuk edebilirim zira ben kültür-sanat-dalkavukluk dergilerinin bütün içeriğini okurum ve ''doğru yazma'' kaidesini bilirim ben gözlerimi öyle yaratıcı bir kitle içinde açtım ki hayata ekmekleri yoktu ama ufukları açıktı, geniş meydanları vardı ve şimdiki coğrafya sınırları kuzeyden yemyeşil Tir Meydanı'na güneyden kadim İdam Meydanı'na ve izdihamın bol olduğu yerlerde Tophane Meydanı'na dek ulaşmıştır ve emniyet asayişin parlak göklerinin sığınağında sabahtan akşama alçıdan yapılmış 678 güçlü kuvvetli, yapılı 678 melek eşliğinde -hem de balçıktan yaratılmış melekler- sükun ve sükut projelerini tebliğ etmekle görevliler. fethettim evet fethettim öyleyse yaşasın 678 doğumlu Tahran'ın 5 nolu bölgesinde kayıtlı sakini ki azim ve iradesi sayesinde öyle yüksek makamlara erişmiştir ki yerden 678 metre yükseklikteki bir pencere pervazında karar kılmıştır ve kendini işte bu pencereden-merdivenlerden değil- bir çılgın gibi anavatanının kucağına fırlatma onuruna sahiptir ve son vasiyeti budur: 678 altın kuşağında Üstad Hazreti Abraham Sahba bir ağıt yaksın kendi hayatının ağıdı olmak üzere hassstir uyağında.

ama Tanrım nasıl korkulabilir benden ben, ben ki hiçbir zaman gökyüzünün sisli çatılarında başıboş ve hafif bir uçurtmadan başka bir şey değildim

ve haykırdı: "inanın ben yaşamıyorum"

haklısınız ben ölümümden sonra aynaya bakmaya yeltenmedim hiçbir zaman ve o kadar ölüyüm ki ölümden başka hiçbir şey kanıtlayamaz varlığımı

sanki bir çocuk daha ilk gülümsemesiyle birlikte yaşlanmıştır

bir an ve sonrası, hiç

belki hala sönük gözlerinde, donukluğun derinlerinde su sesindeki saflığa inanmak isteyen yarı canlı, kırık dökük bir şey cansız bir kımıldanış vardı belki fakat ne sonsuz bir boşluk... güneş ölmüştü ve yüreklerden havalanıp uçan o kederli güvercinin adının iman olduğunu bilmiyordu kimse

ve o bahar ve o yeşil evham penceremin önünden geçen gönlüme "bak" diyordu "yol almamışsın hiç sen, batmışsın... "