(...) Ve bu dünya öyle insanların ayak sesleriyle doludur ki, seni öpüyorken kafalarında seni asacakları urganı örüyorlar...

Ah.. Budur benim payıma düşen, budur benim payıma düşen, benim payıma düşen, bir perde asılmasının benden aldığı gökyüzüdür, benim payıma düşen, terk edilmiş merdivenlerden inmektir ve ulaşmaktır bir şeylere çürüyüşte ve gurbette, benim payıma düşen anılar bahçesinde hüzünlü bir gezintidir. Ve "ellerini seviyorum" diyen sesin hüznünde ölmektir.

Yalanlar esmeye başlayınca gökyüzünde Sığınmak mümkün mü artık başı eğik peygamberlerin surelerine?

Sevgi sözlerinin arasındaki sessizlikler kadar çıplağım

Parçalanma sesi geliyor kapının ardından Ve patlama sesi Bütün komşularımız, bahçelerinin toprağında çiçek yerine Top ve makineli tüfek ekiyorlar

Tutsak seni istiyorum ve biliyorum asla koynuma almayacağım sen o aydın ve pırıl, pırıl gökyüzüsün ben bu kafeste bir tutsağım kara ve soğuk parmaklıklar ardından gözlerim hasretle bakıyor yüzüne doğru bir elin uzanışını düşlüyorum, ansızın ben de uçayım sana doğru boş bir anda düşlüyorum bu sessiz hapishaneden uçmayı gülerek gardiyan adamın gözüne yanında yaşama yeniden başlamayı düşlüyorum ancak bilirim asla bu kafesten kurtulmaya gücüm kalmamış gardiyan adam istese bile kanatlanıp uçmaya soluğum kalmamış parmaklıklar ardında her sabah bir çocuğun bakışı güler bana doğru sevinç şarkılarına başladığımda dudağında öpücükle gelir bana doğru şayet bir gün, ey gökyüzü..! kanatlanırsam bu sessiz evden ağlayan çocuğa nasıl söylerim tutsak bir kuşum vazgeç benden

Ah.. Budur benim payıma düşen, budur benim payıma düşen, benim payıma düşen, bir perde asılmasının benden aldığı gökyüzüdür, benim payıma düşen, terk edilmiş merdivenlerden inmektir ve ulaşmaktır bir şeylere çürüyüşte ve gurbette, benim payıma düşen anılar bahçesinde hüzünlü bir gezintidir. Ve "ellerini seviyorum" diyen sesin hüznünde ölmektir. ...

?Ve biz hâlâ tekrarlıyoruz; Geceyi, Gündüzü, Henüzü..?

Sanki bir çocuk daha ilk gülümsemesiyle birlikte yaşlanmıştır ve kalp - doğruluğunu yitirmiş bu kitabe- kendi taştan itibarına güvenmeyecektir artık

Sanki bir çocuk daha ilk gülümsemesiyle birlikte yaşlanmıştır ve kalp - doğruluğunu yitirmiş bu kitabe- kendi taştan itibarına güvenmeyecektir artık