Bazı insanlar dünyayı degistirmek istiyor, bazıları eşlerini ya da arkadaşlarını. Kendini değiştirmek isteyense çok az.

İnananlar yanıtları sorulara tercih ediyor; netliği kafa karışıklığına.

Mutlaklık donuk zihinlerin eseridir. Arayışlar ve kafa karışıklıkları ise zeka belirtisidir.

Bilgi olmadan akıl yürütülmez, yürütülürse zırvalık olur.

Bütün ömür boyu damla damla biriktirdiğimiz hüzünlere, kederlere sonradan tek bir kişinin sebep olduğunu sanmak ne büyük yanılsamadır. Ama insan beyni, kendini aldatmakta ustadır.

Bazen edilgen kalmak, hiçbir şey yapmamak, hata işlemekten bile daha vahimdi.

Fikirlere fikirlerle direnilir. Kitaplara daha iyi, daha saglam kitaplarla cevap verilir. Mizaha karşılık mizahtır. Ne kadar aptal olurlarsa olsunlar insanları veto edemez, susturamayız.

Hakarete hakaretle değil, idrak ve bilgelikle yanıt vermeliyiz.

"Aşk gerekli değildi. Hatta yokluğu daha iyiydi. Aşk sadece ıstırap getirirdi. Sevgi yeterliydi."

Delilik, kafa yapan bir madde gibi akıyordu şehrin damarlarında. Her gün milyonlarca Istanbullu, bir doz daha alıyordu bu serumdan. Birbirleriyle tek kelime etmeyen, selamlasmayan, bir lokma ekmeklerini paylaşmayan insanlar, deliliklerini paylaşıyorlar di farkında bile olmadan. Topluca akıl yitirme diye bir şey vardı. Kolektif bilinç kaybı. Eğer aynı halusinasyonu yeterli sayıda göz görürse, artık halusinasyon değil, hakikat sayiliyordu; eğer acı gerçeğe yeterli sayıda insan gülümserse, acınası olmaktan çıkıp, komik bir şakaya dönüşüyordu.