Aşk, yalnızca içeriden yıkılabilen bir kaledir. Sadece aşıkların birbirini yemesiyle yok olur.

"O ilk kıvılcımdan bir dostluk ateşi yakamazsanız, uğruna dünyayla savaşabileceğiniz insanı bir iç savaşta kaybedersiniz..."

Veda etsek de biliriz ki aşk, her daim ihtimal dâhilindedir.

Doludizgin bir nehrin sularına nedensiz düşüvermiş solgun yapraklar gibi taşıyor hayat bizi...Karanlık bir meçhule doğru akıyoruz... Nehrin sonu ya dingin bir deniz ya cehennemi bir çağlayan,bilemiyoruz.Biçare,sürükleniyoruz.

sürüden ayrılan koyunları sevdim hep,
bir de kendi bacağından asılmayanları.
Kendimle yaşadım en büyük kavgalarımı.
İçimdeki çocuklar tahterevalli oynadı hayatla;
ben seyrettim...

Mısır piramitlerinin eteklerinde hazine arayan Endülüslü çobana Simyacı'nın dediği gibi, "Yolculuk bir öğrenme yöntemidir. Bilmemiz gerekenleri bize o öğretir."

Saklı hazineyi, vurulduğu sevgiliyi, kaybettiği ülkeyi arayan gezgin, büyük sınavlardan geçip yaman engeller aşarak kendi benliğine ulaşır, şuuruna kavuşur bu destanların Kaf dağında... Ve sonunda "kendi hazine"sini bulur... Anlar ki, keşfedilecek ülke insanın kendisidir.

Beklemek kavuşmaktan güzel.

Görenler bana görmediğimi söylemese ben görmediğimi bilmiyordum ki!...

Acaba birine kalbini vermek onu bambaşka bir insan mı yapıyor?