Yüreğim gövdeme sığmıyor
Gövdem odama
Odam evime sığmıyor
Evim dünyaya
Dünyam evrene sığmıyor
Patlayacağım

Acımın acısından susmuşum
Ki suskunluğum göklere sığmıyor
Böyle bir acıyı kimlere nasıl anlatacağım
Gönül dar geliyor sevgime
Kafam beynime
Ah şakaklarım
Çatlayacağım
Anladım artık anladım
Kimselere anlatamayacağım

Çok merak ediyorum kendimi
Başıma birşey mi geldi
Öldüm mü kaldım mı
Hiçbir haber yok kendimden

Bu sabah kapımı çaldım
Kapıyı açan kendim
Bir süre kendime baktım
Bu güleç yüz bendim

Oh ne güzel bir sabah
Bugün de yaşıyorum demek
Benden başka yok kimsem
Beni merak edecek.

Sıkıyönetimlerin askerî mahkemelerinde yargıçların arkalarındaki duvarlara asılı "Adalet mülkün temelidir" yazısındaki mülk, kutsal sayılan özel mülkiyet olmayıp, Allah'ın yeryüzündeki vekili sayılan padişahın mülkü demek olan bütün ülkedir, daha doğrusu bütün ülkenin tek sahibi olan iktidardır.

Sinirlenmemek medeniyettir. Kapının tak demesine aldırmayanlar.

Resimde minyatür neyse, edebiyatta da masal odur. Birinde mekan orantısızlığı, diğerinde hayal genişliği.

Ölüme inanmıyorum. Acaba ölüm de bir alışkanlık mı diyorum. Bizden öncekilerin öldüklerini görmeseydik ölmez miydik?

Kendi rekorunu tazeleme çabasını göstermeyen sanatkar, ününün tabutunu taşımak zorunda kalır.

Bir insan kötüyse ona yaptığınız iyilik oranında kötülüğünü artırıyorsunuz.

En güzel şiir matematiktir. Yeryüzünde şimdiyecek "iki kere iki dört eder"den daha güzel bir dize yazılmamıştır, sanırım.

Komedi, hayatın bize geriden, trajedi yakından görünüşüdür.
Charlie Chaplin