Bundan Üç dört yıl önce USA'da dünya spastikler olimpiyatı düzenleniyor. Yüz metre yarışı; Down Sendromlu koşucular... Yarış başladığında koşuculardan birinin ayağı takılıyor, düşüyor ve acıyla bağırmaya başlıyor. Çok ilginç bir şey oluyor, diğer zihinsel engelli koşucular geriye dönüyorlar ve düşen atleti kaldırıyorlar. Down Sendromlu bir kız, oğlanı öpüyor: 'Bu onu iyileştirir' diyor. Kollarına girip teselli ediyorlar ve hep beraber yürüyerek yarış çizgisini geçiyorlar. "

Bize, ?başarı başarı? diye öğrettikleri şey belki de başarı değildir. Hani şu eğitimler var ya, Amerikalılar?ın tüm üçüncü dünya ülkelerine sattıkları? ?Birilerini modelle, onun yaptıklarını yap, sen de başarırsın?? Acaba birbirini hırsla geçmeye çalışan bizler mi daha insanız, yoksa düşen arkadaşlarını kaldırmaya çalışan engelliler mi? Belki de o engelliler bizden daha gerçek bir hayatı yaşıyorlar. Biz, çok sahte, tüketime ve birbirini ezmeye dayalı bir hayatı yaşıyoruz. Bize öğrettikleri hayat, baştan sona sahtedir.?

?Hayatı size Amerikan filmlerinin öğrettiği gibi yaşarsanız bittiniz. Çünkü tüketmezseniz varolamazsınız ve o kültürde fiziksel özellikler her şeyin önündedir.?

Eğer gelecek hayallerinizi , hayat amacınızı ve değerlerinizi bilmiyorsanız ; sıradan , doyumsuz bir hayatı sürdürürsünüz...

Zorluğu yaratan , sizin kendinizi yeterince tanımamanızdır ...

İnanç görünmeyene inanmaktır ; görünmeyene inanırsanız başkalarının görmediklerini görebilirsiniz ...

Zor bulanlar çabuk yitirir bazen

Hayalleriniz , hedefleriniz değildir ; mutlaka ulaşmanız gerekmez

Bazan çok yorulduğunda kendini hayata bağlayacak bir şey ararsın

Aynı pencereden dışarı bakan iki adamdan biri ; sokaktaki çamuru , digeri ise gökteki yıldızları görür