İnsanın en zayıf anı kendini en güçlü hissettiği andır.

İnsan, tarihin rüzgarı karşısında, okyanusa düşmüş bir ceviz kabuğu gibidir. Ne kadar çalışırsa çalışsın, kaderi dalgaların insafına kalmıştır.

Mazi sadece bir hatıralar toplamı değildir, aksine hep bugünle beslenen ve son nefesimize kadar bizi terk etmeyecek olan hayatımızın ta kendisidir.

İnsan ruhu, henüz keşfedilmemiş kapkaranlık bir coğrafyadır. Vahşetle şefkat, korkuyla cesaret, nefretle sevgi, mantıkla delilik hepsi bir zihnin içinde hapsedilmiştir.

Hepimiz öleceğiz, herkes ölür. Bazen rüzgarda savrulacak hatıralar kalır geriye, bazen de unutulmaz eserler.

Bu sabah yeniden başladı yağmur; gürültüsüzce, sakin, kendi halinde, sanki bir kadının sessizce ağlayışı gibi....

Eğer kendimizi bağışlama kabiliyetimiz olmasaydı, varlığımızı sürdüremezdik.

Zeka karanlığa, gizliliğe ihtiyaç duymaz. Gizliliğe, karanlığa ihtiyacı olan zekalara saygı duymam ben. Onlara sinsilik ya da kurnazlık diyorum.

Babam bu düşünceye karşı çıkmıştı. "Suyun özü temizdir." demişti, "insanın özü de. Önemli olan, bunca kötülüğe, bunca zalimliğe, açgözlülüğe karşı özümüzü koruyabilmek. Dünyanın en zor işi bu. Gündelik hayat acımasızlık çarkı üzerinde dönüyor. Bizi o masum özümüzden uzaklaştırmak için hayat birbirinden pırıltılı ilişkiler sunuyor: Yalanla, sahtekarlıkla, bencillikle cilalanmış ilişkiler. Nefsimizin iştahını kabartacak renkli oyuncaklar. Ruhumuzu köle edip, aklımızı bedenimizin emrine sokmak için.

Devletin derinlikleri, toprağın derinliklerinden daha karanlıktır.