Mevlana.Aşka bulanmış,içmeden sarhoş olmuş bir halde karşılaştığı canlı cansız herkese aşkı anlatmaya başladı.
Yağmur bekleyen kuru otlara,gökyüzündeki yağmura,yağmurun ıslattığı incir ağacına,incire tırmanan tırtıla,tırtılın peşindeki serçeye,serçenin yuvasını yaptığı kagir evlere,kagir evleri süsleyen güllere,gülün derdine düşen bülbüle,bülbülün peşindeki atmacaya,atmacayı evcilleştiren beylere,beylerin konuk olduğu saraya./syf.147

Önemli olan yaşarken neyi seçtiğin, hem de cennet ödülü ya da cehennem cezası olmadan.Hemde ölüp gidecegını bile bile.Perdenin ötesi diye bir yer olmadığının farkında olarak.Üstelik senden sonra gelecekleri hiç kıskanmadan,üstelik biz görmesek de onlar daha mutlu olsun diye çabalayarak.Benim payıma düşende buymuş,teşekkürler hayat diyerek.Bence yaşamak bu kadar basit,aynı zamanda bu kadar güzel,bu kadar heyecan verici.Bütün mesele sahiden alçakgönüllü olabilmekte.

Tanıyacagını sanmıyordum;çünkü yıllar önce terk ettiği küçük kıza artık hiç benzemiyorum. Amagözlerini benden alamayan babamın yüzü heyecanla çarpılmıştı,titreyen ellerini uzatarak,"Kimya!" diye güçlükle mırıldandı.
"Kimya ,küçük kızım!"

Kimseye etmem şikayet, ağlarım ben halime.

İnsan denen bu tuhaf yaratığı uzak tutacak ne bir güç var, ne de bir yasa.

aşıkların yolu,kanunu,ahlakı yoktur.Onların tek yolu vardır :Aşk.Onların tek yasası vardır:Aşk.Onların tek ahlakı vardır:Aşk.
syf.313

İnsan pek de vefalı bir varlık değil.

Kuşkusuz hepimiz öleceğiz. Önemli olan, şerefle anılmaktır.

Kötülüğün toprağında özgürce dal budak salan bir zekanın neler yapabileceğini kestirmek imkansızdı.

Kimse kimseyi tanıyamaz, tanıdığımızı sanırız. Tanıdığımız kadarına inanırız. Eğer gerçekten tanısak, bırakın aşkı filan, kimse kimseyle arkadaş bile olamaz.