Kutsal olan hakikat değil, kişinin kendi hakikati için çıktığı arayıştır! Kendi kendini sorgulamaktan daha kutsal bir şey olabilir mi? Kimilerine göre benim felsefi çalışmalarım kaygan bir zemine oturtulmuş.Görüşlerimde sürekli kaymalar oluyormuş.Ama kaya gibi sağlam bir sözüm var: Neysen o ol.Hakikat olmadan kişi kim ya da ne olduğunu nasıl keşfedebilir?

Doğru seçim,anlamlı seçim,... yalnızca hakikatin ışığı altında filizlenebilir.Bunu başka bir yolu olabilir mi?

Belki de seçimi Tanrıya güven duymaktır!

Bu insana göre bir seçim değildir Bu insanca bir çözüm değil,kendi dışındaki bir yanılsamaya tutunmaktır.Böyle bir seçim,başka bir şeyi,doğaüstü bir şeyi seçmek , insanı daima güçsüz kılar.Daima onu olduğundan daha fazla küçültür.Ben bizi olduğumuzdan daha yüce yapacak şeyleri severim!

Ümit mi? Ümit en son kötülüktür! Niçe adeta haykırıştı.İnsanca ,Pek İnsanca adlı kitabımda ileri sürdüğüm gibi,Pandora'nın kutusu açılıp,Zeus'un içinde sakladığı bütün kötülükler dünyaya saçıldığı zaman,orada son bir kötülük kaldığının kimsenin haberi olmamıştı:Ümit.O zamandan beri ,yanlışlıkla kutuyu ve içindeki ümidi iyi şans olarak yorumladık.Fakat Zeus'un arzusunun,insanların kendilerini işkenceye teslim etmek olduğunu unuttuk.Ümit kötülüklerin en kötüsüdür,çünkü işkenceyi uzatır.

Ölüm güç bir şeydir.Ölümün son iyiliği,bir daha ölümün olmamasıdır,diye düşünürüm her zaman.

"Düşünceler, duygularımızın gölgesidir; ama her zaman daha karanlık,daha boş ve daha sade."

Lucretius'un o deyişini tekrarladı: 'Ölüm varken ben yokum.Ben varken , ölüm yok.O halde üzülecek ne var?

Freud haklı:Beyinde karmaşık düşüncelerin saklandığı bir depo olmak zorunda;bilincin ötesinde ama hep uyanık,her an kendini göstermeye ve bilinçli düşünceler sahnesine çıkmaya hazır, diye geçirdi aklından.

Salt fikirlerden oluşan bir düzlemde tartışmak insana arınma hissi veriyordu.