Herkes içinde yalnız kalbiyle birlikte söküldüğünde dinecek büyüklükte bir acı mı taşır?

"İnsan son sayfasına kadar ne olacağı bilinmeyen bir roman gibidir. Başka türlü olsaydı okunmaya değmezdi..."

.kendimi duyumsuyorum. ama sadece içine kirpik kaçan göz, şişmiş parmak veya çürük diş kendini duyumsar, bireysel varlığının bilincine varır. sağlıklı göz veya parmak ya da diş varlarmış gibi görünmezler. yani gayet açık, değil mi? kendi kendinin bilincine varmak hastalıktır.

"İnsanı suçtan arındırmanın tek yolu onu özgürlükten arındırmaktır."

..Bilinmeyen , insanın genel düşmanıdır ve Homo Sapiens , dilbigisinden bütün soru işaretleri silinip geriye sadece ünlemler, virgüller ve noktalar kalmadan insan sayılamaz.

acımasızlık sevginin en yücesi, en zorlusudur.

Sıfır Uçurumunun karanlık yakasından bizi ayıranın kalınlığı bıçak sırtı kadarsa ne yapalım biz? Bıçak insan icatlarının en kalıcı, en ölümsüz, en hünerlisidir. Bıçak zamanında bir giyotindi; bıçak, tüm düğümleri çözen evrensel bir yoldur ve paradoksun yolu sadece korkusuz akıllara layık yol, bıçak boyunca uzanır.

var gücümle gülümsedim ve gülümsemem yüzümde bir yırtik açmiş gibi geldi. Gülümsüyordum, yirtik genişliyordu ve gittikçe daha fazla aci veriyordu..

Beynim sanki... Sanki yabancı maddeydi. Göze kaçan incecik bir kirpik gibi. Hani genel anlamda bir şeyiniz yoktur ama kirpik kaçan gözü bir saniye bile aklınızdan çıkaramazsınız..

Nihayet yakınlarımdaydı... Ve burasının neresi olduğu kimin umrundaydı?