İstersen binlerce insanla birlikte öl, yine de yalnız ölüyorsun. Yapayalnız. Sırayla değil ölüm. Kitlesel değil. Geleneksel değil. İlk defa sen ölüyorsun. Son defa sen...

Senin ölümün doğduğun gün başladı. Ölmeye razı olmaktı yaşamak unuttun. Doğdunsa bir kere,ölmeyi de göze aldın demekti. Geri dönüşü yok bu seyrin.

Yakaladığın namazlara köreldim de, kaçırdıkların için yazıklar ettim sana... (Sayfa 10)

"Ya esefa!"

"Sınanmadığımız günahların masumu sayamayız kendimizi. Sınanıp kaybedenleri görünce de sırf sınanmayışımız yüzünden masum kalışımızı da başkalarını ayıplama gerekçesi yapamayız."

-Modern hayat seni bir tüketim kölesi yapıp israfın tuzağına düşürerek hayatına ipotek koyuyor. Ve gerekirse hayatının bütün nadide parçalarını haraç mezat satıyor. Duygularını, düşüncelerin, bedenlerin, en nadide zamanların, gençliğin gonca gülünün, ömrün en güzel meyvelerinin banknotlarla takas edildiğini görmüyor musun? Modern hayat sana parayı çok pahalıya satıyor. Sense mevsim sonu indiriminden, aldığın bilmem kaçıncı ayakkabının ucuzluğuyla seviniyor, kazandığın bir kaç kuruş için keyifleniyorsun. Para en kıymetli şeyleri almaya yetmiyorken, en ucuz şeylerin bedelini hayatınla ödüyorsun çoğu kere... Para için kendini harcarsan, para için harcadığın kendini para harcayarak satın alabilir misin?

"Geçmiş bir mezarlıktır bilesin. Yolda yürürken kafan hep arkaya dönük bir şekilde yürümeye çalıştığını düşün. İkide bir tökezleyip çukurlara yuvarlanacaksın. Hep ufka bakarak yürüdüğünü düşün ki o zaman da yollar sana bitmez görünecek, üstüne bir bıkkınlık çökecektir. Halbuki yönün ufka dönük bir şekilde, arada bir başını kaldırarak ama önüne bakarak yürüsen yol alacaksın.. "