Cimriliği yaratan yoksulluk değil daha çok zenginliktir.

Dikkat ederseniz en iyi işçiler nasıl iş gördüklerini anlatmaktan aciz kimselerdir. Buna karşılık, yaptıklarını çok iyi anlatan kimselerin elinden iyi iş çıktığı pek görülmez.

Kadehime eski Falermum şarabı döken çocuk, Daha acısından getir bana.

Erdem sadece bir söz onlar için
Ve kutsal orman sadece odun

Ölüm karşına gelmiş,
Sen mezarını düşünecek yerde
Mermer yontturup evler yaptırmaktasın.

Kendileri hiç de iyi olmayanlar, gerçekleştirdikleri kötü eylemden kendileri için gerekli olanı sağladıktan sonra, içleri gayet rahat, işe biraz iyilik ve dürüstlük karıştırmaktan hoşlanırlar. Bir karşılık veriyor, vicdanlarını temizliyorlarmış gibi. Üstelik bu korkunç kötülüklere alet ettikleri kimseler kendilerini suçluyormuş gibi gelir onlara. Yok olmalarını isterler ki bu yüz karası işlerin delili, tanıklığı silinsin gitsin.

O kadar ki haksızlığın kibarlıktan yana, kötülüğün ahlaktan yana bir eksiği olmayabiliyor. Acı, ama kötü insan, kötülüğünü ahlakın arkasında saklayabiliyor.

Kendi kazandığımız temiz dostluklar nerde, iklim ve kan dolayısı ile bağlı olduğumuz dostluklar nerde? Doğa bizi özgür ve bağımsız yaratmış, bizse tutup kendimizi olmadık çemberler içine hapsediyoruz.

Kötülük etmeyi istememek başka, bilmemek başkadır.

Biz her şeyde birbirimizin yarısı idik; şimdi ben onun payını çalıyor gibi hissediyorum.