Gerçek bitmek bilmeyen bir can çekişmedir. Bu dünyanın gerçeği ölümdür. O halde seçim yapmak gerekir;ya ölüm ya da yalan söylemek...

Ne dersek diyelim, ne iddia edersek edelim, dünya gerçekten çekip gitmeden çok öncesinde terk ediyor bizleri....

Sefalet, amansız, inatçı bir biçimde özverinin ensesindedir ve en iyi niyetli girişimler bile acımasızca cezalandırılmaktadir...

Dünyanın derdi insanları nereden tutturursa oradan yakalıyordu ama bir yerden yakalamayı hemen her seferinde beceriyor gibiydi...

İnsanların çoğu ancak son anda ölürler; kimileri ise yirmi yıl öncesinden, hatta daha bile erken başlarlar bu işe. Onlar işte dünyanın düşkünleridir...

"İşin daha kötüsü bir önceki gün ve zaten fazlasıyla uzun süredir yaptıklarımızın aynısını ertesi gün yapacak gücü nereden bulacağımızı bilememektir.. Bu ahmakça girişimler için, bu asla bir sonuca ulaşmayan bin bir tasarı için, yıkıcı zorunluluktan kurtulma denemeleri için, her seferinde çuvallayan o denemeler için gerekli gücü nereden bulacağımızı bilememek.."

İnsanlar sonradan ,onlara ettiğiniz iyiliğin intikamını alıyorlardı daima...

"Değer taşıyan tek hikaye vardır, o da bedelini sizin ödediğinizdir...?

Aşk alkole benzer, ne kadar iktidarsız ve sarhoş olursanız, kendinizi o kadar güçlü ve akıllı sanırsınız, aynı zamanda da her istediğinizi yapmaya hakkınız olduğunu düşünürsünüz.

Anıların bile bir yaşı, gençliği var... Onları küflenmeye bırakır bırakmaz her tarafından bencillik, böbürlenme ve yalan sızan iğrenç hortlaklara dönüşüverirler.