Ah çocuğum! Asıl hiçbir şey görmeyen sensin. Nefret gözlerini kör etmiş senin. Başkalarının işlediği günahları görüyorsun tek, kendi günahlarını hiç görmüyorsun.

Hayır, uzaklaşamazsın bizden, başka bir insan olamazsın, şimdiye dek olduğun gibi kalacaksın. Kuşkularınla, kendinden hiçbir zaman hoşnut olmamanla, düzelmek için boşuna çabalarınla, düşüşlerinle, kavuşamadığın, hiçbir zaman da kavuşamayacağı mutluluğu beklemenle, aramanla eski Levin olarak kalacaksın.

Gerçekten de, Yevgeni Irtenyev o zamanlar akıl hastası idiyse, bütün insanlar akıl hastasıdır; ama en ağır akıl hastası olanlar; kendilerinde farkına varmadıkları akıl hastalığı belirtilerini başkalarında görmek isteyenlerdir.

İntikam benim ben ödeteceğim.

Her şeyin suçlusu o şapşal tebessüm.

Tüm mutlu aileler birbirlerine benzer, fakat mutsuz bir ailenin mutsuzluğu, kendine özgüdür.

Eğer, ona söyleyeceklerimin bütün önemini hissetmezse, onu asla bağışlamayacağımı çok iyi biliyorum. Bu nedenle, onu sınamaktansa susmak daha iyi.

Bütün mutlu aileler birbirine benzer, her mutsuz aileninse kendine özgü bir mutsuzluğu vardır.

"Kıskançlık değil benimki, istediğini bulamamanın verdiği bir bunalım.."

"Benim aşkım gittikçe daha tutkulu, daha ateşli olmaya başlıyor; onunkiyse günden güne sönüyor. O benim herşeyim, kendini tümü ile bana vermesini istiyorum. ...Oysa o benden gitgide uzaklaşmak istiyor. İlişkimiz başlamadan önce birbirimizle karşılaşmak için ne heyecanlar duyardık; şimdi ise herkes bir yana gidiyor. Dayanılmaz derecede kıskanç olduğumu söylüyor ama bu gerçek değil? Ben kıskanç değilim.... Çok mutsuzum..."