''Çeke Çeke öğrenirsiniz Hayatı Bazen YER Çekiminde Bazende YAR ÇEKİMİNDE''

Keşke biz hep biz kalsaydık.Biz olabilmek uğruna, ''Ben''lerimizi kaybetmeseydik.Ölürcesine mutlu olmayı dilemek yerine,mutlu ölümlerle bu aşkı bitirebilseydik.Uzaktan tanıyamadık bu peruklu acıları.Anlayamadık; aşk önce dıştan içe,sonra içten dışa yakarmış insanı...Bilemedik bazı aşkların kirli olduğunu ve gözyaşıyla yıkanmadan silinmediğini...

Eğer silemeyeceksen geçmişimin tozlu raflarına üfleme. Sonra sen gidiyorsun, ben boğuluyorum o tozların içinde.

"Bazen içindeki ağlamaları gizlemek için, yüzünde sahte gülüşler taşır insan."

Sana tavsiyem, sonu gelmişse bir ilişkinin noktalamaktan çekinme . en azından daha büyük umutların olur o zaman. Çünkü her cümle noktada sonra büyük harfle başlar ...

Giden bir kere gider ama çok sevmişsen eğer, sen o gidişi her hatırladığında yeniden terk edilirsin.

İnsanoğlu böyleydi işte. Olmadığı gibi olduğunu düşünüp, kendini yüceltirken, aslında ne olmadığını çok iyi bilirdi. Ve insanlar asla ne olmadıklarını söyleyemezler birbirlerine. İnsanlar arasında sessizce varılan hüzünlü bir anlaşmaydı bu. Herkes memnundu halinden. Tatlı yalanlarda kaybolmak, acı gerçeklerde kendini bulmaktan daha çok çekiciydi.

"Ve bir gün aramak değil, vazgeçmek çıkarır karşınıza aradığınızı. Kaderin garip bir cilvesidir bu. Bazen iki insan vazgeçtiğinde bulur aradığı her şeyi."

Aslında sana çiçek göndermek istemiştim ama çiçeklerden çok daha güzelken, çiçeğe bir armağan gibi olurdun sen.

'Sana kıyamam' dediğim her insan, Ona kıyamayacağım rahatlığıyla öyle şeyler yaşattı ki, Sonunda incitmeye bile kıyamadığım kalplerini, Paramparça edip ellerine bıraktım.. Ve hiç pişman olmadım...