susku sınanmamış bir ustura gibidir
susardın

Yalnızlığın geçicisi öğretici, kalıcısı tüketicidir.

yani şimdi
gözleri sana benzeyen bir kızım olmayacak mı
yani şimdi başkaları mı sevecek seni
ben saçlarını okşadıgım zaman
ellerin öksüz kalırdı
şimdi gidiyorsun GİT

Buzul bir mevsimde karşıma çıkan bir ateş çemberiydi gözlerin. Geriye kaçsam, donacaktım. Derin derin baksam yanacaktım.

Hayat bizi çok kırıyor ve hiçbir hayal kırıklığından umut doğmuyor.

Eğer bir intikamsa bu, evet! Seni gözlerimden siliyorum...

Her şeye rağmen en güzel yanlışımdın sen. Aşka ettiğim yeminleri sende bozmuş olmanın en tatlı hayal kırıklığıydın. Asıl dert, derman diye verdiğindi. Verdiklerini de alarak gittin. Aynı şiirin farklı satırlarıyız şimdi.

Bazen hayatın çok hızlı aktığını duyumsarsın. Ve bu hayat denizinde "ne" olduğunu düşünürsün. Kalabalık bir otobüs durağında, en köşede kalmış olansındır. Hiç fark edilmeyen... Kaldırımlarda hızlı hızlı yürürken, dönüp kimsenin bakmadığı... Hakkını ararken sesi en kısık çıkan... Hep seven ama hiç sevilmeyen... Kimsenin her şeyi olamayan... İşte böyle! Hayatın figüran rolü verilmiş biriyim ben.

Bitmez öğrenci evlerinde anlatılanlar, dinlenilenler. Ve dinmez öğrenci evinde acılar; dindirici arkadaşlara rağmen. Ağlamak olasıdır, gülmek bahanesiz. Konforu sıfırdır öğrenci evlerinin, samimiyeti yüksek. Yaşanmalıdır öğrenci evinde, ya sürekli ya da benim gibi kaçamakça...

Her gözyaşı yenilgi değildir. İnsan bazen daha fazla dayanabilmek için ağlar.