Derdini anlatacak kadar lisan bilen değil, derdi azaltacak kadar insan lazım bize.

Kim bilir, kaç insan olmamış bir aşkın olmuş bir aşktan daha çok aşka benzediğini düşünmektedir.

Hayat bazen öldürmüyordu da süründürüyordu insanı. Belki de kendisine daha çok tutunmamız için yapıyordu bunu. Zamanın merhemi gecikebiliyordu zamanın içinde.Fakat ne yazık ki zamanın ilacı zamanın içinden başka bir yerde değildi.

Kaybetmek güçtür bazen. Seni daha güçlü yapar. Kaybetmek güçlüdür bazen. Gücün onunla savaşmaya yetmez. Konuşamadıkların gözlerine dolar. Göze alamadıkların sözlerine dolar. Uzun bir dizeymiş gibi başlayan hayat, aslında tek bölümde biter. Ömrün nasıl geçtiğini anlayamazsın. Sonra kalbinin sığınacağı bir kalp bulursun. "Kalbim kalbine sığındı ..." dersin. Yine seversin. O aklındaysa dünya güzeldir. Kendini bile bile yine yeni bir ateşe atarsın. Yanmaktan yorulmazsın. Çünkü bilirsin; yanmazsan yolunu aydınlatamayacaksın. Yeni bir aşk hata olsa bile vazgeçmezsin ve bunu kimse anlamaz.

Öyle bir kederdi ki yokluğun, kendi yaramı bile tanıyamadım. Soruyorum sana; içinden atamadığın hangi aşkın artığıydım? Kimin intikamı benden alındı? Ömrünün kaçıncı aşkında bana gelmiştin ve hangi durakta inecektin? Ellerin bendeyken kalbin kimdeydi?

Sitem dolu nefesiyle, soluğunu tüketircesine haykırmıştı terk edenine... "En acısı da ne biliyor
musun?" demişti. "Aslında sana hiç sahip olamadığımı, seni kaybettiğimde anlamış olmam!"

Üzgün ve nefret yüklüydü Bukre. Gözlerindeki öfkeyi saklamadan, "Üzgünüm..." dedi ona. "Ama beni bu hale getirdiğin için değil; seni hak ettiğin hale sokamadığım için!"

Bir gün aradığın insanı hayatına alırsan sakın ona nefesim deme! Aldığı her nefesi geri veriyor insan...

Gözyaşı bilmez neden aktığını. Ama göz bilir neye ağladığını.

Belki daha güçlü yapar seni yalnızlık. Sabretmeyi, aldanmamayı, ağlamamayı öğrenirsin belki. Kimse için kimseden vazgeçmemeyi belki de.