Kadınların süsleri nasıl boyalarıysa, mutluluk da şiirleridir.

Susuz bir çeşme gibi olmayın, bir ruhunuz, bir biçiminiz olsun..!

Bazı insanlar ölür ama onların kefenleri yüreğimiz olmuştur. Hatıraları her gün kalbimizin çarpışıyla beraberdir...

Onu ne insanın beşiğini sevmesi gibi severim, ne de çölde bir vahanın sevilişi gibi severim. Onu bir artist sanatı nasıl severse öyle severim...

Aklın bize sunduğu en güzel imtiyaz, mutlulukları kendi eserimiz olan ve kendilerini bir ödev ya da çıkar kaygısıyla değil, tükenmez, içten kopup gelen bir sevgiyle mutlu ettiğimiz kimseler uğrunda kullanmamızdır...

Hayat gibi aşkın da bir buluğ çağı vardır, o çağ boyunca kendine yeter...

"İnsan, madde ve ruhtan oluşmuştur; hayvanlık, onda sona erer, melek de onda başlar..."

İnsanların üstünde yıldızlar parlıyor da, ruh denen şu insani yıldız, neden sevdiği için parlamasın..?

Çocukluğumun sevgili yıldızı, o tutkunu olduğum gökyüzü bozkırlarından düşmüş, aydınlığını, ışıltısını, serinliğini yitirmeden bir kadın haline girmişti. Aşkın ne olduğunu bilmeden birdenbire sevivermiştim. İnsandaki bu en şiddetli ve kuvvetli duygunun ilk defa böyle birdenbire kabarıvermesi ne tuhaf şeydir değil mi..?

Sonradan görme insanlar maymuna benzerler. Yükseldiklerini görürsünüz, yükseklere çıkmaktaki becerilerini takdir edersiniz ama, doruğa ulaştıkları zaman ancak utanç verecek yerleri görülür...