Kendi yüzümün yansısını görmek hoşuma gidiyordu, çünkü kendi yüzümün bir başkasının yüzü olduğunu hayal edebiliyordum - kadınsı hatları vardı, sevgilimin hatları; sevgilim benim yansıyan yüzümdü. Ağzım aynadaki ağzıma kaç kez değmişti! Elim kaç kez diğer elimi tutmuştu; saçlarıma hayran kalmış, dalgın dalgın onları okşamıştım, sanki bana dokunan sevgilimin eli gibiymiş gibi! Bütün bunları sana söyleyen ben değilim. Burada konuşan, benim geri kalanım.

Saf boşluk insanı bilinçli bir hiçliğin sonsuzluğu yapar, adsız korku yapar, esrardan, hatta hayattan sürgün eder. Beni ihmal etmiş yaratılışın soyut hatası olan varlığımın ölü çölünde yaşayacağım sonsuza dek. Varoluşa geri dönüş yönündeki kısır arzunun, içimde sonsuza dek, gereksiz yere yandığımı hissedeceğim.

Beni tasalandıran şey...
Okumak... kendimi yitirmek... bulmak...
Kendimin ücrasında

Hücresinin sessizliği içinde, hayatını hep okuyarak geçiren bir alimin duygusal yazgısı, benimki gibi marazi sinirlere sahip olan kişilere en uygun şey gibi gelmiştir her zaman. Her şeyden uzaklaşma ve yaşamı yaşam yapan her şeyden -tıpkı tahtından feragat eden bir kral gibi- görkemli bir feragat!

En büyük eylemciler, zeki insanların gözünde kara cahildir. En cüretkar düşünürler, cüretli bir eylemde bulunamayan ya da kaldırımın dışına adım atamayan kişilerdir.

İnsan, ilginç ya da yararlı ne anlatabilir? Başımıza gelmiş olan şeyler, ya herkesin başına gelmiş ya da yalnızca bizim başımıza gelmiştir; ilk durumda bayatlamıştır, ikinci durumda da bizden başkası anlayamaz onları.

Her şey elimden kaçıyor, buharlaşıyor. Bütün hayatım, anılarım, hayal gücüm ve içerdikleri ve nihayet kişiliğim - her şey benden kaçıyor, her şey buharlaşıyor. Başkası olmuş olduğumu, başka hissettiğimi, başka düşündüğümü hissediyorum hep. Bir başka dekorda oynanan bir temsilmiş seyrettiğim. Ve kendi kendimi izlemişim...

İnsanoğlunun kusursuzlaştırılabileceğine inanmak ne büyük bir trajedi!
-Ya inanmak, ya o nasıl bir trajedi!

Ah, sen olabilmek, ben kalarak!
Senin neşeli bilinçsizliğine
ve bu bilinçsizliğin bilincine sahip olmak!

Tüm kötülüklerin en berbatı, yaşamdaki metafizik varlığımı unutmayı asla başaramamamdır. Bütün edimlerimi kaygıyla dolduran, bütün cümlelerimden sadeliğin, doğrudan duygunun kanını çekip alan bu aşkın utangaçlık buradan kaynaklanıyor.